[EVVAB_İNSAN]

Aşk ve bağlılıkların en derini ile sevilen koca, başından geçenleri can yoldaşı eşine anlatınca, asil eş kelimelerin en tatlılarıyla şöyle dedi: “ENDİŞELENME! ALLAH SENİ KÖTÜLÜKLE YÜZ YÜZE GETİRMEZ: O seni daima hayırla karşılaştıracaktır. Çünkü sen her zaman akrabana yardım ediyor, ailene bakıyor, geçimini şeref ve namusunla kazanıyor, insanların doğruluktan ayrılmamalarını sağlamaya çalışıyorsun. Yetimlere sığınak olan sensin. Sözünde sadık, emanete hıyanet etmeyen bir insansın. Hiçbir dayanağı olmayanlar sana koşmakta, muhtaçlara yardım elini sen uzatmaktasın. Herkes senden nezaket ve yardım görmekte.” (Buharî, bedü’l-vahy)

HZ. HATİCE, durumu daha aydınlık ve emin bir hale getirmek için amcası oğlu muvahhit-bilgin VARAKA’YA koştu. VARAKA, HATİCE’Yİ dinledikten sonra şöyle seslendi: “MÜJDE, MÜJDE EY HATİCE! Bu söylediklerin doğru ise MUHAMMED’E gelen, MUSA’YA gelen Büyük NAMUS CEBRAİL’DEN BAŞKASI DEĞİLDİR VE MUHAMMED AHİR ZAMAN RESULÜ’DİR.” Ve basiretli VARAKA doğruca HZ. RESUL’E gidip onu, KABE’Yİ tavaf ederken buldu ve seslendi: “HATİCEYE ANLATTIKLARINI BİRDE BANA ANLAT.” Ve RESULULLH anlattı gördüklerini ve haykırdı VARAKA: “Canımı kudretiyle diri tutan ALLAH’A yemin ederim ki, sen ALLAH’IN RESULÜSÜN. Ve sana gelen MELEK, MUSA’YA VAHİY getiren CEBRAİL’DİR. Ey MUHAMMED, sana eza, cefa edecekleri güne ulaşabilseydim de sana yardım edebilseydim!.....” Ve RESULULLAH’I kucakladı VARAKA ve başının ortasından öptü.

Kısa bir süre sonra VARAKA ölecek ve RESULULLAH onun için şöyle diyecektir: “Onu CENNETTE gözlerimle gördüm. Üstünde ipek bir giysi vardı. O, bana İNANMIŞ, beni TASTİK etmişti.” (İbn İshak, 157–158; İbn Hişam, 1/238)

Son RESUL’LE, daha önce andığımız KUSAYY’DA aynı atada birleşen VARAKA, İSLAM bilginlerinin bazılarına göre hem bir sahabi, hem de ilk erkek MÜSLÜMAN’DIR’. (Çağatay, Varaka mad.) VARAKA hakkında şuraya kadar verdiğimiz bilgileri, geleneklerin yerleştirdiği kanaatlerin baskısından uzak bir biçimde değerlendirirsek, bu bilgilerin görüşlerine haklılık tanımak gerekir. İlâve edelim ki biz de bu kanaatteyiz ve ÖYLEDİR...

HZ. HATİÇE, bu yaptıkları ile yetinmeyerek, şöyle bir basiret örneği de verdi: RESULULLAH’A dedi ki: “O gelen güç, yine geldiğinde bana haber ver.” Ve bir süre sonra CEBRAİL tekrar geldi. HZ. HATİCE, RESULULLAH’I sağ ve sol yanına alarak sordu: “YİNE BURADAMI?” RESULULLAH: “EVET!” deyince HZ. HATİCE: “Şimdi iyice yaklaş ve elbisemin içine doğru sokulup bana sarıl!”diye konuştu. RESULULLAH söyleneni yaptı. HZ. HATİCE sordu: “Hâlâ burada mı?” Hz. RESULULLAH: “Şimdi, gitti.” diye cevap verince HZ. HATİCE haykırdı: “Yemin olsun ki bu, ŞEYTAN filan değil, doğrudan doğruya MELEK. Müjde sana, ey MUHAMMED, sevin ve emin ol, sen NEBİSİN.” (İbn İshak, 159; İbn Sa’d, 8/17–18)

Ve HZ. RESULULLAH’IN önünde diz çöktü HZ. HATİCE ve son RESUL ÜMMETİNİN ilk ferdi olarak ilk Şehadet kelimesini getirdi. BİR MANZARA Kİ… Bir süre geçti aradan… Bir gün, CEBRAİL’İN vadide topuğunu yere vurduğunu gördü RESULULLAH… Su fışkırdı yerden ve CEBRAİL, bu günkü abdest düzeni içinde yüzünü, kollarını yıkadı; başına, ayaklarına mesh verdi. Sonra kalkıp diklendi ve bugünkü SALÂT (namaz) düzeni içinde İKİ rekât eda etti… RESULULLAH, verilmek isteneni almıştı. Eve koştu, HZ. HATİCE’nin elinden tuttu ve CEBRAİL’İN aldığı şekilde abdest aldılar ve onun kıldığı şekilde ilk SALÂT (namaz)ı kıldılar…

Son DİNİN ilk mensuplarının ilk SALÂT (namazı)… Birkaç gün sonra bu iki kişilik sonsuzluk ordusu, İSLAM ÜMMETİNİN ikinci ferdinin şehadet getirmesiyle üç kişiye ulaşacak ve SALÂT (namaz) tablosunda üç kişi görülecektir… Üçüncü kişi, o sırada henüz çocuk olan HZ. ALİ’DİR. TEVHİT DİNİNİN bu ilk üç neferiyle çizilen ilk SALÂT (namaz) manzaralarındaki EVRENSEL ve İLAHİ ihtişamı gözümüzde biraz daha canlandırmak için HZ. ALİ’NİN şu beyanına kulak verelim: “O sıralarda HZ. RESULULLAH ile HZ. HATİCE Valide’nin bir araya geldikleri her yerde, üçüncü şahıs, olarak mutlaka ben vardım. VAHİY ve RİSALET NURUNU apaçık seyrediyor, NÜBÜVVET kokusunu doyasıya kokluyordum.” Bu ÜÇ kişilik İMAN ordusunun, o günlerde çizdikleri tablolardan birini, İbn Sa’d’den izleyelim: AFİF EL-KİNDİC anlatıyor: