Cocuklara kücük yasta kaba kuvvet kullanan birisi nasil bir insandir? Kendisini korumaktan acizdir zaten kücüklerimiz, ki bu yüzden degilmidir ki anne baba sevkatine, alakasina, egitimine en fazla ihtiyaclari oldugu zamandir cocukluk zamani.
..kiz cocuguna neden öldürüldügü soruldugunda...
Öldürmek ille de kanla bicakla ve topraga gömmek demek degildir.
Yüce Rabbimiz birbirlerimizi ayiplarini aciga cikartmamamizi, kimseye kötü söz söylememezi buyuruyor, nasil olur evlatlarimiza tam tersini uygulariz.
Yapilacak hatanin en büyügü, sanki dünyadaki tek evlatmis gibi cocugunun her yaptigina ve ettigine bravo demek, körü körüne sevmek, hatalarini görmemek olur. Simarik, kendini begenmis, egoistin biri olur cikar sonunda.
Öbür büyük hata cocuga devamli mani olmak, onu yapma bunu yapma demektir. Cocuk ya pisiriga döner yada tam asi olur.
Cocuklar acikca kavrayabilmelidir ne zaman güzel hareketlerde bulunduklarini ne zaman yanlis yaptiklarini.
Her ne durumda olursa olsun, kati süretle kaba kuvvet kullanilmaz. Ufak, yumusak bir ihtar yeter de artar bile. Cocuklarimiz tabii ki anliyorlar o yumusak fiskenin neden geldigini. Cocukla konusuldugu zaman yeri geldiginde gayet normal bir tonla konusmak gerekir. Her zaman cocuk kalmayacagi göz önünde bulundurulmalidir.
Anna babanin sevgisini hic bir sevgi tutamaz, ama körü körüne bir sevgi olmamalidir bu.
Cocuktaki degisiklikler farkedilmez ise, zaten o anne babanin cocuguna alakasi kesilmistir. Fazla asari, asi, huysuz cocuklari bagirip cagirip döverek terbiye etmege kalsilirsa o cocuk kaybedilmis olur. Basa cikalamadigi anlarda en önce cocuk doktorundan, sonra doktorun tavsiyelerine, ögütlerine göre tedavi yollarina gidilmelidir.
Cocuk dedigimiz kücücük insanoglu zannetigimiz gibi akilsiz degildir, kendine göre bir dünyasi vardir ve o dünyasindaki varligini baskalarina da kabul ettirmek ister. Kimi cocuk ayaklarini yere vurarak, bagirarar, onu bunu kirarak yaptirmaya kalkar. Kimi cocuk güzel ve akilli sözleriyle, tatli halleriyle kendini kabul ettirmeye calisir. Iste burada basliyor terbiye ve egitim. Cocugun nabzina göre serbet verebilmek en büyük hünerdir.
Egitime yönelik cocuk zaten zorluk cikarmaz.
Her ne kadar anne baba terbiyesi verilmis dahi olsa, disarida daa bir sürü tehlikeleriin dolastigi apacik bir gercektir.
Anne ve baba, her ikisi de ise gidiyorlar evde kücükler ablalarina agabeylerine teslim ediliyorsa zaten aksakliklarin dogmasina yeterli gelir. Cocuk disarida arar evde göremedigi sevgi ve alakayi.
Yanlis arkadaslara takinildigi zaman tehlike canlari calmaya baslar. Titanigin kurtarilma imkanina döner hayatlari.
Korku ve nefret olmamasi gerekir kücük beyinlerinde. Sevildigini, korunuldugunu ve yerine göre alaka gösterildigini belli etmek gerekir, kiymet verildigini belli etmek gerekir cocuklara.
Bakim görmeyen tarladan ne umabilir ki bir ciftci?.
Ben anne kucagi görmedim, Rabbim de bana arattirmadi dogrusu. Yetistigim cocuk esirgeme yuvasinda bir prenses idim Helede ayni senelerde Almanya'daki kiliselerin cocuk yuvalarinda cocuklara nasil davranildigini ( günde 10 saat calistirilmalari, dövülmeleri, suistimal edilmeleri vb .) 1-2 ay evveli tv'de gözledigimde, tam bir prenses hissettim kendimi yeniden.
Rabbime sükürler olsun, cocuk aklimla dahi dememisimdir; neden? Seve seve kabul etmisimdir. Belki de annem olsaydi kimbilir ben ne hatalar islerdim ona karsi.
Cocuklarima sevgi dolu bir hayat sundugumu, bu gün benimle konusmayan kizim defalarca itiraf etmistir. Büyük oglum gayet memnun, bir sikayette bulunmadi bu güne kadar. En büyük hediyem, kücük oglumun veda videosunda en basta beni cok sevdigini söylemesi beni sonsuz mutlu etmistir. Ne güzel bir hediye! O benden raziydi ben de ondan razi olmusumdur, Rabbim hepimizden razi olsun. Anne gönlünü hos edenlerin gönlünü Rabbim de hos kilsin. Yavrularinin gönüllerini hos edenlerin gönüllerini Rabbim de hos kilsin.
Bu günü kücügü yarinin büyügüdür, unutmayalim. Ne ekersek onu biceriz, ne verirsen elinle o gider seninle!
|