[EVVAB_İNSAN]

Kaynakların tetkiki gösteriyor ki eşler arası dargınlık hallerinde, Âişe’nin babası Ebu Bekir, bazen kızının lehine ağırlığını koyabiliyordu. Yine böyle bir müdahale sırasında Hz. Peygamber, bunalmış olacak ki, Ebu Bekir’e şöyle dedi: “Kızın Âişe yüzünden beni suçluyor musun, ey Ebu Bekir?” Bu sözdeki serzeniş gerçekten ağırdı ve Allah Elçisi’nin iyice rahatsız olduğunu gösteriyordu. Ebu Bekir bunu derhal anladı ve hatasının büyüklüğü altında ezildiğini göstermek için de elleriyle göğsüne, başına vurmaya başladı. Bu derin pişmanlığı gören yüce Peygamber, her zamanki gibi affını kullanarak şöyle dedi: “Ben bunu yapmanı istememiştim, ey Ebu Bekir.”

Hz. Peygamber, insanların en mükemmeli, en iyi huylusu olarak dargınlık ve kızgınlıkları en kısa zamanda unutur yle demişti Hz. Âişe’ye: “Ben senin, bana kızgın olduğun zamanla, benden memnun olduğun zamanı hemen anlarım. Kızgın zamanlarında yeminlerinde ‘İbrahim’in Rabbine yemin ederim ki…’ dersin. Oysaki memnun olduğun zamanlarda, ‘Muhammed’in Rabbine yemin olsun ki…’ diye söze girersin.” Âişe Valide bu tesipiti doğruladı ve memnuniyetini ifade etti.

Allah Elçisi, Âişe’nin gençlik heyecanıyla izah edilebilecek birçok titizliğine, duygusallığına, ilahî yumuşaklığı ve engin müsamahası ile yaklaşır, gerginlik belirten dakikaları, sahneleri bir sıkıntıya meydana vermeden ortadan kaldırırdı. Eşinin oyun, eğlence cinsinden makul isteklerine olumlu cevap verir, hatta zaman zaman bu oyun ve eğlencelere, kendisi de katılırdı. Kaynaklar, Resûl’ün bazen Âişe’ye, güzel şarkı söyleyen şarkıcılar tavsiye ettiğini bile yazmaktadır. (Buharî. hüsnül muâşere)

Hz. Âişe’nin de, muazzez eşine karşı tavrı, genelde ve anlaşmaya, tatlılığa çevirirdi. Eşini kızgın gördüğü zaman, tatlı sözlerle onu teskin eder, gönlünü alırdı. Bir keresinde şö buydu. Cömertlik, dostluk ve hizmetin en büyük temsilcisi Allah Elçisi, sık sık misafir getirirdi eve. Âişe bu misafirlere, memnunlukla yemek hazırlar, sofra kurardı. (Ebu Davud, edeb) İKİ AŞIRILIK
Hz. Peygamber-Âişe arası kırgınlık ve dargınlıklar bahsinde, Şiî kaynaklar tarafından ısrarla öne sürülen ve esas gerçeklerden biri gibi savunulan husus, Hz. Âişe’nin Ehlibeyt’i sevmemesi, Ali’ye, Fâtıma’ya karşı olması şeklinde ifade edilebilir.

Böyle bir iddiaya haklılık tanımak kolay değildir. Şunu hemen söyleyelim ki, kaynakların, Ehlibeyt, özellikle Ali ve Fâtıma hakkında kaydettikleri en övücü sözlerden birçoğunun sahibi, Hz. Âişe’dir. Bir Peygamber hanımı ve sahabilerin ilk sıralarda gelen bilginleri arasında yer almış bir şahsiyet olan Hz. Âişe’nin, bazı kişisel kırgınlıklarını, Ehlibeyt gibi bir grubun yüceliğini inkâra sebep yapması düşünülemezdi ve böyle bir şeyin olmadığı da apaçıktır. Bugün, Ali-Fâtıma bahsinde, bu iki yüce şahsiyetin üstünlüklerini, İslamî belge halinde ispata yarayan ve Peygamber sözü olarak kaydedilen beyanların sahibi, Hz. Âişe’dir. Onun, her nedense Ali’ye karşı kırgın ve soğuk bir tavır içinde olduğu kesindir, ama bu ne onun Ali’ye, ne de Ali’nin ona saygısına gölge düşürmüştür.

O kendisine sorulan soruların birçoğunu cevaplamak için Hz.Ali’ye gönderirdi. Çünkü onun erişilmez ilmî gücünü takdir etmekteydi. Onların almış bulundukları Muhammedî terbiye, duyg ve kişisel tutumların, evrensel gerçekleri ve yetenekleri inkârlarına asla müsaade etmez ve etmemiştir. Şuraya kaydedeceğimiz, Hz. Âişe kaynaklı birkaç söz, bu tespitimizin doğruluğunu göstermeye yeter kanısındayız. Diyor ki Hz. Âişe: “Allah Resûlü katında insanların en sevimlisi Fâtıma ile onun kocası Ali idi.” Ve “”Allah Elçisi’nden sonra en mükemmel insan, Fâtıma idi.” (Ebu Nuaym; Hilye, 2/42; İbn Abdrabbih; el İkd, Fâtıma bahisleri)