Resul ve Nebi arasındaki fark?

[islamci]

[size=12pt] Kale innı abdüllahi ataniyel kitabe ve cealenı nebiyya(meryem 30)
Dedi ki: "muhakkak ben Allah'ın kuluyum. (Allah) Bana Kitabı verdi ve beni nebi kıldı." (meryem 30)



hz.isa beşikte kendisine kitap verildiğini ve bu yüzden nebi olduğunu iletiyor.









Vezkur fîl kitâbi ibrâhîm(ibrâhîme), innehu kâne sıddîkan nebiyyâ (meryem 41)


Kitap’ta İbrahim’i de an. Gerçekten o, son derece dürüst bir kimse, bir nebi idi.( meryem 41)






Felemma'tezelehüm ve ma ya'büdune min dunillahi vehebna lehu ishaka ve ya'kub ve küllen cealna nebiyya (meryem 49)


Nihayet İbrahim onlardan ve Allah'tan başka taptıkları şeylerden uzaklaşıp bir tarafa çekildiği zaman biz ona İshak ve Yâ'kub'u bağışladık ve her birini nebi yaptık (meryem 49)









Vezkur fîl kitâbi mûsâ, innehu kâne muhlesan ve kâne resûlen nebiyyâ(nebiyyen). (meryem 51)

Kitap'ta Musa'yı da an. Gerçekten o ihlâs sahibi idi ve hem resûl, hem de nebî idi. (meryem 51)





Ve vehebnâ lehu min rahmetinâ ehâhu hârûne nebiyyâ(nebiyyen). (meryem 53)

Rahmetimiz sonucu kardeşi Hârûn’u bir nebî olarak kendisine bahşettik. (meryem 53)











Vezkur fîl kitâbi ismâîle innehu kâne sâdıkal va’di ve kâne resûlen nebiyyâ(nebiyyen).(meryem 54)

Kitapta İsmail'i de an. Doğrusu o sözünde sâdık bir kimse; bir resul aynı zamanda nebî idi. (meryem 54)






Vezkur fîl kitâbi idrîse innehu kâne sıddîkan nebiyyâ(nebiyyen). (meryem 56)


Ve Kitap'ta İdris'i zikret. Muhakkak ki O, sadık bir Nebî idi.(meryem 56)





Ulâikellezîne en’amallâhu aleyhim minen nebiyyîne min zurriyyeti âdeme ve mimmen hamelnâ mea nûhin ve min zurriyyeti ibrâhîme ve isrâîle ve mimmen hedeynâ vectebeynâ, izâ tutlâ aleyhim âyâtur rahmâni harrû succeden ve bukiyyâ(bukiyyen). (meryem 58)



İşte onlar, Allah'ın kendilerine ni'met verdiği nebîlerdendir. Âdem (A.S)'ın zürriyyetinden (neslinden) ve Nuh (A.S)'la beraber taşıdıklarımızdan ve İbrâhîm (A.S) ve İsrail (A.S)'ın zürriyyetinden ve Bizim hidayete erdirdiklerimizden ve seçtiklerimizdendir. Onlara, Rahmân'ın âyetleri okunduğu zaman ağlayarak ve secde ederek yere kapanırlardı. (meryem 58)[/size]