Hz. âişe

[EVVAB_İNSAN]

Babamın yerine geçen kişi de aynı değerleri korudu. Düşmanları hizaya getirip cahilleri bağışladı. gamber benim babamdan sözü İslam’ın yükselmesi uğruna gece gündüz çalıştı. Her yerde, her konuda Müslümanlara önderlik etti.
Şimdi bana bu askerlerle neden yola çıktığımı soracaksınız. Söyleyeceğim şudur: İsyan ve bozgun peşinde değilim. Bütün içtenliğimle söylüyorum: Allah’tan istediğim, İslam’a hizmetin zirveye çıkması ve Allah’ın bize yardım etmesidir.”

Bu sırada Hz. Âişe’nin önemli kişilere mektuplar yazarak onları kendisiyle beraberliğe çağırdığını görüyoruz. Bu kişilerden biri de Zeyd b. Sühan’dır. Diplomasi ve askerlikte önemli bir isim olan Zeyd’e şöyle yazdı Âişe: “Müminlerin annesi, Hz. Peygamber’in sevgili eşi Âişe’den seçkin evlat Zeyd Bu mektubu alır almaz bize katılmak üzere yola çık. Eğer gelip bize katılmazsan hiç değilse halkı Ali’den soğutmaya çalış.”

Zeyd’in bu mektuba verdiği cevap şudur: “Senin seçkin oğlun olmam, giriştiğin bu işten vazgeçmene ve evine çekilip oturmana bağlıdır. Eğer bunu yapmazsan sana ilk karşı çıkan ben olacağım.” Zeyd şunu eklemeyi de unutmadı: “Allah, Müslümanların annesine acısın. Allah ona evinde oturmayı, bize de savaşmayı emrettiği halde o, emrolunduğu şeyi terk edip bize yüklenen görevleri üstlenmeye kalktı.” (Taberî, 4/476–477)

Bizim çalışmamız, Müslümanlar arası harpler tarihi değildir. Bu yüzden Hz. Âişe’nin taraflardan biri olduğu Cemel olayını ayrınt istemiyoruz. Kısa birkaç cümleyle konuyu kapatmak üzere, şunları söyleyeceğiz:
Hz. Âişe’nin komutanlığını bir deve üzerinde yürütmesine bakılarak Cemel (deve) savaşı diye anılan bu olayda on bin civarında Müslüman’ın kanı akmıştır. (Taberî, 4/539)

Gerekçe, Osman’ın katillerini yakalamaktı. Bir devlet reisine silah çekmiş insanların cezalandırılmasını üstlenmiş bulunan yeni devlet başkanına karşı çıkmak, isyancıları cezalandırmak diye sunuluyordu. O sıralarda Hz. Âişe’nin huzuruna çıkan bir grup liderinin şu sözleri çok düşündürücüdür: Taberî’nin kaydına göre bu lider Âişe’ye şöyle demiştir: “Ey Müslümanların annesi! Sulh peşinde koştuğunuzu söylüyorsunuz, Osman’ın katillerini cezalandıracağım diyorsunuz. Acaba, tuttuğunuz yolun hangi sonuçlara varacağını düşündünüz mü? Beş yüz katili cezalandıracağım derken beş bin kişinin kanını akıttınız. Şimdi bu beş bin kişinin kanı uğruna daha kaç bin kişinin kanı akacaktır bir düşünün.”

Hz. Âişe de hatasını anlamış ve duyduğu pişmanlığın acısını son nefesine kadar içinde taşımıştır. Hz.Ali’nin yirmi bin, Hz.Âişe’nin otuz bin askere komuta ettikleri ve sonunda Âişe’nin inadı uğruna onca insanın kanının akmasından başka bir işe yaramayan Cemel olayının ardından mağlup komutan Âişe’yi saygıyla Medine’ye uğurlayan askerler, müminlerin annesinden şu sözleri dinliyorlardı: “Yemin ederim ki, Ali’ye karşı hiçbir kırgınlığım ve küskünlüğüm yoktur.” Daha sonra o, şöyle diyecektir: “Keşke yirmi yıl önce ölmüş olsaydım da Cemel gününü görmeseydim.”

İbn Sa’d bize bildiriyor ki, Hz. Âişe, Cemel’den sonraki günlerinde Kur’an’ın “Ey Peygamber hanımları evinizde oturun.” ayetini okur, Cemel olayına yol açmasından duyduğu üzüntüyü dile getirir ağlardı. Hz. Âişe’nin bu pişmanlığının derinliğini anlamamızda Buharî’nin şu kaydı da önemlidir: Âişe, ölümüne yakın günlerde Hz. Peygamber’in yakınına defnedilmemesini, Cemel hatası yüzünden bu hakkını yitirdiğini söylemiş ve ağlamıştır.

Bahsi kapatırken Taberî’nin bir kaydına daha yer verelim: Savaş bitince Hz. Ali Âişe’nin rahat bir şekilde evine ulaşmasını sağlamak için her türlü tedbiri alıp gereken emirleri verdikten sonra bizzat kendisi Âişe’nin hazırlanmasına ve yola çıkarılmasına öncülük etti. Hz. Ali’nin en yakın arkadaşlardan biri olan büyük şehit sahabi Ammâr b. Yâsir, Cemel günü Âişe’ye dil uzatan bir askere öfkesini şöyle dile getiriyordu: “Sus! Alçak, edepsiz adam. O, Allah Resûlü’nün sevgili hanımı ve cennette de eşidir.”

Aynı Ammâr, uğurlamakta oldukları mağlup komutan Âişe’ye: “Anacığım! Senin şu halin, temsil etmen gereken duruma ne kadar ters, değil mi?” dediğinde Hz. Âişe boynunuu bükerek şu cevabı vermiştir: “Doğru söylersin ey Ammâr! Sen zaten doğruyu söylemenle ünlüsün.” Ammâr, Müslümanların annesinin bu tanıklığı karşısında tebessüm eder ve şöyle der: “Hakkımda böyle bir tanıklığı senin dilinden ifadeye koyan Allah’a hamd olsun.” (Taberî, 4/545-546)ılı bir şekilde anlatmak b. Sühan’a: HZ.

ÂİŞE’NİN ÖLÜMÜ
Hz. Âişe h. 85 yılının 17 Ramazan günü akşam üstü ölmüştür. Ölür ölmez defnedilmesini vasiyet ettiğinden o gece defnedildi.
Vasiyetleri arasında Hz. Peygamber’in yanına defnedilmemek de vardı. Gerekçesini şöyle gösteriyor: “Hz. Peygamber’den sonra hatalar işledim, onun yanına defnedilmeye yüzüm yoktur.”

Büyük sahabi İbn Abbas ölüm döşeğinde onun yanına gelmiş ve : “Ey Âişe Anne! Mutlu ve ümitli öl.” demişti. Âişe’nin cevabı şu oldu: “Neye dayanarak mutlu ve ümitli öleyim?” İbn Abbas ona, Hz. Peygamber katındaki seçkin yerini hatırlatınca Âişe şu cevabı vermişti: “Bunları bana anlatma ey İbn Abbas. Keşke hiç yaratılmasaydım. Keşke görevini aksatmadan yapan ve Allah’ı şaşmadan tesbih eden bir ağaç olsaydım.” (İbn Sa’d. 8/75)

Hz. Âişe, eşi Hz. Peygamber’den sonra işlediğini söylediği hataların pişmanlık acıları içinde Allah’ın ve Hz. Peygamber’in huzuruna gitti. O biliyordu ki Hz. Peygamber bir gün, eşlerine hitaben şöyle demişti: “İçinizden biri, önemli bir fitnenin başına geçecek ve çevresinde çok insan öldürülecektir