Değerli arkadaşım fikir ve inançlarınıza saygı duyarım. Ben düşüncemi söyledim.
Rabbim ile Rabbimiz konusuna gelince. Elbette cümle alemin Rabbidir bunda hiç şüphe yok. Fakat öyle insanlar var ki bu alemde Allah tanımaz, öyle insanlar da var ki tanıdığını zanneder, iman ettiğini sanır ama ona şirk koştuğunun farkında bile değildir. Ben onlarla birlikte Rabbim i anmaktan, yine Rabbim e sığınırım.
Her beşer kendi imtihanından sorumludur. Her kulda Allah a yönelirken, kendi adına yönelir ve ona kendi adına hitap etmesi de gayet normaldir. Çünkü ben yapacağım kendi hatalarımdan Rabbim e karşı kendim sorumluyum. Kur'an alemlerin Rabbidir der, fakat içimizdeki şeytan takipçileri, ya ona inanmaz yada Rahmanın istediği gibi onu anlamaz.
Allah yaşamımızdaki tüm malın, mülkün ve evlatlarımızın sahibidir, biz bunu biliriz fakat benim evim, benim param benim oğlum kızım deriz konuşurken. Fakat gerçekte biliriz ki her şey Rabbimizindir. Bizlerin bunu söylemesi Allah a saygısızlık elbette değildir. Önemli olan mülkün gerçek sahibinin Allah olduğunu bilmek ve ona göre yaşamak, onu yine Allah adına kullanmaktır.
Kelimeler anlam bakımından elbette önemlidir, ama kullandığınız yer ve mekana göre değişik söylenmesi, gerçek anlamını değiştirmez. Eğer Rabbim kelimesiyle inancı kişiselleştirmek anlamı çıkardıysanız, bu doğrudur. Din ve iman kişiseldir, herkes yaptıklarından sorumlu olduğu gibi, Allah ile kul arasına kimse giremez. Bu durumda ona tekil kipte hitap etmemde çok doğaldır.
Bir ailede ki Babanın çocukları, babasına babamız demez. Çünkü her evlat babasına, annesine karşı kendi yaptıklarından sorumludur ve ona hitap ederken de kendi adına baba diye hitap eder. Başkasına tanıtırken babamız der. Kelimeler yeri geldiğinde tekil, yeri geldiğinde çoğul olur. Bu gerçek anlamını değiştirmez.
Buda benim düşüncem.
Saygılarımla Halukgta
|