şehrimin (çıkmaz) sokakları
çok sokak bu kalbe çıkar da
bu kalp beni sokağa çıkarmaz
yüzüme bakmaya gelirler
öyle akşama uygun öyle redifli
çünkü herkese yetiyor trenler
sen avuçlarını yukarı çevir
hüznün devirdiği mumlar içinden
eski bahçeler birden yükselir
bir sarışınlık iner odalara
saçları kendinden uzun
çırpınıp duran kimdir
öyle ağlamaklı öyle dumandan yana
bu kalp beni sokağa çıkarmaz
çok sokak bu kalbe çıksa da...
her sokak kalbime çıkar bu şehirde; her sokakta yüreğime inen yağmur damlaları; her sokakta yüreğime sinen kokular; her sokak, yüreğimin bir köşesin(d)e yeni bir sokak olur; bazen de bir çıkmaz sokak bu anlarda bu kalp beni yar sokağına çıkarmaz…
her sokak kalbime çıkar bu şehirde; şehrin müdavimleri dolaşır yürek evimde; donuk bakışlar süzer soluk sîmamı, üşüyen yüreğime kaftan olur ısıtmayan ipeksi kumaşlar…ve..ben tatmin olamam; tahmin ettiklerim olmadı diye etrafımda. her sokak kalbime çıkar; kalbim bir çıkmaz(d)a….
her sokak kalbime çıkar bu şehirde; herkesin yüreğimde bıraktıklarıyla oyalanırım hayatta. Şehir beni muhatap bilir kendine, ben şehrin kuytu köşelerini. Ben severim kuytuluğu, severim yalınlığımı, yalnızlığımı… Heyhat! Şehir beni sever; ben şehrin şahsiyetime bıraktıklarını. Ben şehrin izleriyle izlerim hayatı; hayretimle izlerim…
her sokak kalbime kâl eyler; kalırım bu şehirde…
kalırım kaybolduğum bu kentte…
bir sevdiklerim müdâvimidir kentimin bir de sevme gayretinde olduğum sûretler, gölgeler… Nefreti yetim bırakma gayretindeyim muhitimde; sevdayı yüceltme davasındayım. Hayretim, hasretimi besler; harap olmuş bir kenti imar etme gayretimi besler.
her sokak kalbimle haldâş olur; ahvalini anlayayım diye bu şehrin.
hâl ehli olayım diye…
|