Tûfan’dan sonradır hayat!
…tufandan önce…
/içimizde serzenişler mi olur, “yâr” dediğimize karşı..teslim olamamışlık mı, bu fırtınanın sebebi. sular kabarıyor; yüreğimiz nûh’un imarını bekliyor .
ey içimizdeki umman, ey yüreğim, bir cûdi var ilerde; biraz sabır..
ilerde bir yeni nesille doğacağız aşk’a, aşk’ı doğuracağız belki de…/
…ve..tufan…
ve hayat’ı diliyoruz yâr’dan;
bir fısıltı sol yanımızdan;
“hayat, ilimle çağrılır….”
h i ç….
hayat….
bir arayış; bir var’da yok oluşun adı. bir teselli vesilesi,âlemde ayaklar üzerinde yürüyebilmek için; bir arayış gerçeği. hay olan’a meyledişin adı. hayat, iki tarih arasında kısacık çizginin adı görünürde. bir dirilik sevdası oysa, bir sevdada dirilme gayreti. can’a yakınlaşma gayretinin adı; aşkın, Allah’ın rengine boyanma gayretinin adı. hayat, birlikte hayat’a erdiğine yakışma sevdasının adıdır.
ilim….
hayatı can’a yakışır şekilde yaşama metodu. korkunun ve umudun sûretini çizen bir el. ilim ki, murtazâ olabilmenin gereklerini yaşamın içinden süzüp sunar bize. ilim ki, cehaletin çölünde susuzluğunun adını dahi bilmeyene bir su damlası. ilim ki, kuyusunun farkında olmayan yûsuflara uzanan bir el, bir yakup niyazı kuyudakilere…ilim ki, can’ın vasfını konu alıp, canın sûretini satırların ardına çizendir. ilim, yüreğin dostu; ilim, yüreğin var’a hiç’liği hal edinerek varacağını anlatan bir sadık dost. ilim ki, bir umman; esma’nın zahiriyle süslenmiş. kula acziyetiyle diz çöküşü emreden bir amir. ilim ki aşk’ın talimi onun gölgesinde şekillenir, rengini bulur..
ilim ki, kendimizi okuduğumuz vakit söze dokunanlar…
çağırmak…
yüreğin, yar’la konuşmasıdır. lisanın dua oluşu, halini ancak o’na arz edip, o’na yönelmenin fiiliyata geçmiş hali.geceyi bir seslenişe şahit kılmak yani. sükutun, arş’ı taşıyan melekleri istiğfâra davet etmesi. arşın, arzdakiler için selâma durması için arzdakilerin her dem arzın ve arşın sahibine yönelişi…
çağırmak, içeriye çağrılmak için her vakt-i seherde ona el açmaktır, bilinmek isteyen’e…
ve…
tûfan ancak ilimle geçilir; tûfandan sonra hayat’a ancak ilimle erilir…cûdi, insanın kendisidir aslında; tûfandan sonraki nesil de aşkın imar ettiği bir yüreğin halleridir. hayat ki, hiçliği özümsemekle varılan nokta….
tufandan sonra hayat bahşedecek olan öğretir duayı;
“ve de ki; “rabbim! beni mübarek bir menzile indir. sen konuklatanların en hayırlısısın.”*
bir emir gelir âlemin amirinden;
”ey yeryüzü suyunu yut! ey gökyüzü sen de suyunu kes!”**
ve tufandan sonra’dır artık söylenen sözlerin zamanı…
..”hayat, ilimle çağrılır….”
ve hayat, “h i ç” olmaktır; bunu kabullenmek….
nokta!
*mü’minun suresi,29
** hûd suresi , 44
|