[Tuğçe Üstündağ]

Sevgi üzerine dinlediğim,yaşanmış bir olayı sizlerle paylaşmak isterim..

Bir gün birisi çok sevdiği bir ağabeyini ziyarete gider.Kucaklaşmalar,hal hatır sormaların ardından tadına doyum olmayan manevi bir muhabbet başlar dostlar arasında.Evin oğlu da sohbete katılır fakat konuşulan herşeye karşı çıkar.Karşısındakilerin boş konuştuğunu söyleyerek,sürekli huzursuzluk çıkarmaktadır.Çocuk konuşurken nefret ve kin kusmaktadır etrafa adeta.O yine de ağabeyine saygısızlık etmemek adına sessiz kalır ve içinde onu sevmek için bir mücadele başlatmak ister fakat başaramaz.Abdest almak için izin ister.İçeri tekrar geldiğinde bu hal yine devam eder.Huzursuzluğu yoğun bir şekilde hissettiği bu evde bir bardak çay bile boğazından geçemez hale gelir.O an içinden çok isteyerek "Ey Güzel Allah'ım izin ver de bu kulu seveyim,çok seveyim" diye dua etmeye başlar.Bir ara çocuğun ona güldüğünü görür.Yüzüne baktığında inci gibi parlayan dişlerini görür ve o an çocuğun dişlerini sevmeye başlar.Aynı anda davranışlarının da değiştiğini,nezaketli biri olmaya başladığını farkeder.Evine dönmek üzere müsade istediğinde evin oğlu onu arabaya kadar yolcu eder.Bir kaç gün sonra çocuk adama telefon ederek "Özledim;seni görmek istiyorum",der ve ertesi günü işyerine gider onu görmek için.Konuşurlar bir müddet,anlaşırlar ve birbirlerini çok sevmeye başlarlar..

Sevmeyi biliyorsan ve istiyorsan,her insanın mutlaka sevilecek bir tarafı vardır.Seviliyorsanız eğer,siz de sevginin verdiği ifade insanlar tarafından mutlaka algılanıyordur.

Sevgiyi öğrenmek için,elle tutulur,gözle görülür bir varlığı sevmeliyiz önce..Sevmenin en kolay yolu budur belki de.Bu seveceğimiz varlığın bir insan olması da şart değildir.Bu bir kuş,bir kedi olabilir.Ne diyor şair;"sevgi,bir çiçeği sevmekle başlar kimi zaman..."Herhangi bir sebeple sevmeyi öğrenmiş bir insan,yavaş yavaş tüm varlıkları sevmeye başlar ve onların hep güzel yanlarını görür.
Seven insan varolan tüm güzelliklerin farkına varır..
Sevmek..öğrenilmesi bir o kadar zor;yeri geldiğinde insana çok hatalar yaptıran,çok sevdiğin kadar bazen bir o kadar sabır etmen gerektiğini öğreten,sevince;sevgiyi daha çok sevdiren,yaşadığın,hissettiğin zaman herşeye güzel bakabilmeni sağlayan bir duygudur.

Allah;sevgiyi yaşamak,hissetmek,gerçekten sevmek isteyenleri bu duygudan mahrum bırakmaz.
Birisi Yaradanına ettiği dualar ardından bir hal yaşamış.Dışarı çıktığında tüm insanları sevmeye başlamış.O an insanlara karşı sevgi ve şefkat damarı kabarmış,hepsine sevgi duyarak bakmaya başlamış.O sevgi duyduğu insanların birçoğu,sevgisini hissetmiş gibi yanından geçerken ona dikkatlice bakmışlar.Yolda herkesi seve seve yürümeye devam etmiş.Sevgisini duyanlar,bir bir gözlerine bakarak geçmişler yanından.Hal böyle devam ederken,bir süre sonra insanlar ona selam vermeye başlamış.Ve sevginin içinde yaşattığı o eşsiz duyguyla,insanlarla selamlaşa selamlaşa gideceği yere varmış.
Neden selam verdiklerini bilmiyorlardı bu insanlar.Yüce Allah bilmeden bakan bu insanlara onun sevgisini bildirmiş,sevmeyi böylesine isteyen birisinin sevgisini gördüğü tüm insanlara duyurmuştu...