[Hasan Akçay]

Aksam namazi bitti.

Önde tekerlekli bir koltuk vardi. Oturanin yüzü cemaate dönük olacak sekilde o koltuk mihrabin önüne konuldu. Gavs hazretleri onun icine oturdu.

Orda calisan bir tanidik benim caminin ön tarafinda bir yere gecmemi saglamisti ya; meger orasi tövbe alacaklar icinmis. "Kalkin!" dediler; bizi koltugun oldugu yere sürdüler. Sürünün icinde ben de varim.

Gavs hazretlerinin önüne, sagina, soluna oturduk. Ben iyi göreyim diye dizlerimin üstünde dik duruyorum. Ama gavs hazretleri ile aramda görevlilerden biri var. Ona "Cekilir misiniz!" dedim. Ters ters yüzüme bakti. Baska bir görevli onu kolundan cekti ve "Sakin ol!" diye uyardi.

Bir sarigi onbes kadar seride ayirmislar. He birimiz bir seridin ucunu tuttuk. Seritlerin öteki ucu her halde gavs hazretlerinin elindeydi. Böylece mürsit ve biz bir olduk.

Ben seridi sol avucumun icine almak istedim. Görevliye "Yeni ameliyat oldum; sag kolumu kaldiramiyorum," dedim. "Hayir! Sag el!" dedi. "Zaten kisa sürecek; bi sey olmaz."

Düste gibiydik. Bir yerimize igne batsa onun bile ayirdina varamazdik. Ama gavs hazretleri sakindi. Sakin sakin yanagini kasiyordu.

O söyledi; biz hep birlikte yüksek sesle tekrarladik:

Ya Rabbi! Bütün yapmis oldugum günahlardan ben pismanim. Keske yapmasaydim. Insallah bir daha yapmiyacagim. Ve gavs hazretlerini seyhim olarak kabul ediyorum.

Son cümle haric bu tövbenin her cümlesini samimiyetle söyledim. Ama son cümle. I-ıh. Benim bi tek seyhim var. O'ndan büyük seyh yok. O'ndan baskasini seyh edinemem.

*

Aslinde tövbe degil beyat bu. Yani bir kimseyi yönetici olarak kabul etmek. Tövbe yalnizca Allah'a verildigi halde beyat din alaninda Allah icin nebiye verilir (Fetih 10), yönetim alaninda ise devletin emîr denen baskanina (Mümtehine 12).

Allah hükmüne kimseyi ortak etmez (Kehf 26) - ولا يشرك في حكمه احدا. O halde eger o tarikatin merkezinde yapildigi gibi tövbeye beyat eklenirse Allah'a insan eklenmis olur ve sirke batilir.

Batilmis iste. Ordaki tövbeye bakar misiniz. "Ya Rabbi!" diye basliyor; "gavs hazetleri..." diye bitiyor. Allah'in hükmüne seyh böyle ortak edilir.

Önemli bir nokta, Kuran'daki beyat sarta baglidir: halkin onayi. Yani emîr secilen kisi halkin onayladigi icraati yapacak. Kuran buna ma'rûf (معروف) diyor.

MA'RÛF, Allah'in Kuran'daki hükümlerini iptal etmemek sartiyla halkin IYI saydigi istir; ilahî degil beserî deger yargisidir.

Örnegin Suudi diktatörlükte kadinin araba sürmesi, sokakta tek basina yürümesi, lokantada yemek yemesi, basini acmasi... yasak. Ama vahalarda Arap kadini traktör sürüyor; basini aciyor, sokakta tek basina yürüyebiliyor. Cöldeki örf bu.

Suudi dikta o kadinlara traktör sürmeyi ve baslarini acmayi yasaklarsa ne olur? İsyan hak olur. Inanan kadinlara bu hakki Allah vermistir (Mümtehine 12):

Ey emîr! Inanan kadinlar gelip örfe uygun islerde sana isyan etmeyeceklerine dair beyat etmek istediklerinde onlarin beyatini kabul et.

Örfe uygun islerde: fî ma'rûf - في معروف
Ve sana isyan etmiyeceklerine: ve lâ ya'sînek - ولا يعصينك

Acik ve net. Eger emîr, Allah'in hükmünü iptal etmeyen bir örfe aykiri davranirsa halk isyan etme hakkina sahiptir, isyan eder.

Bakin, Hz Peygamber zamaninda
inanan kadinlar
inanan erkeklerle birlikte camiye gider, örnegin cuma namazi kilarlardi.

Ama o tarikatin merkezinde

kadinlar camiye giremiyor;
erkeklerin yemek yedigi lokantalara gidemiyor,
erkeklerin yürüdügü sokaklara cikamiyorlarlar.
Yasak.

Tipki Suudi diktada oldugu gibi.

Hani Allah'in onlara tanidigi isyan etme hakki? Yok. Islemiyor. Cünkü sizin, "Gavs hazretlerini seyhim olarak kabul ediyorum" diyerek ona beyat etmenizi sagliyorlar. O beyatin sarti da yok. Seyhinize kayitsiz sartsiz uyacaksiniz.

Sevgi ile,
Hasan Akcay