Yukarıdaki yazımdan devam:
Kuran'da hiyerarşi:
1- Kuran: Kişinin kendisi ve Allah ile olan ilişkisini düzenler. Her tür diğer kişi ve kurumun müdahelesine kapalı.
2- Kanun: Kişinin toplumla ilişkisini düzenler. Bölgesel kanun koyuculara bırakılır, dini hükümleri yok.
3- Örf-adet: Bölgesel kanunlarda belirtilmeyen konular, bölgesel örf ve adetlere bırakılır, dini hükümleri yok.
Görülüyor ki Kuran, laik... bu dünya ve öbür dünyanın işlerini ayırıyor. Kişinin vicdanı ile olan ilişkisini düzenleyerek, bu dünya ile olan ilişkisini düzenler. Yani doğrudan değil, dolaylı yaklaşım yapar. Bu açıdan bakınca, Kuran'da anlatılan olaylar da, birer yap-yapma listesi değil, insancıl bakış açısını tanımlamak için seçilmiş örnek vakalar.
Örneğin bir başkasına verilen zararla ilgili hüküm, bir Kuran hükmü olarak, Kuran'da değil, bölgesel kanunlarda, orada yoksa örf-adetlerdedir. Kuran sadece... mümkünse zarara uğrayanın bağışlayıcı olmasını, mümkün değilse verilen cezanın zarar ile orantılı olmasını ister. Gerisini, bölgenin kanun yapıcılarının ve o kanun yapıcıları seçenlerin vicdanlarına bırakır. O vicdanlar ki, Kuran'ın rehberlik/rablik sahasıdır.
Kendi öz-benlik, öz-vicdanı ile başbaşa kalma aşamasında olmayan kardeşlerim... aradıkları yap-yapma listesini Kuran'da bulamadıkları için, hadis, sünnet, tefsir, kelam, fıkıh, icma, ulema, alim, veli, şeyh, derviş vs. peşine düşerek Kuran'ın şiddetle yasakladığını yapar… Tanrı/vicdanları ile aralarına başkalarını sokar, öz-benliklerini unutur, beşerleri rehber/rab edinirler.
|