Varlık ve Sevgi Üzerine

[Barış]

İnsanoğlu, bütün çocukları seviyorsa sevebilir kendi çocuğunu da. Sadece ‘’kendi’’ çocuğunu seven, aslında ‘’kendisini’’ seviyordur, çocuğunu değil.

Sevgimiz, ‘’benim’’ dediklerimizle sınırlı kalıyorsa, demek ki kendimiziz aslında sevdiğimiz. ‘’Varlık’’ sevgisidir bu.

Oysa; başkalarını/kendinin olmayanı sevmeyen, Özünü de sevemez.
Kendisini, kendisi olduğu için, BEN olduğu için seven kişinin sevdiği aslında ‘’varlığıdır.’’ Kendi kabuğunu/kalıbını sever de, Özünü bilmez/bilemez.
‘’Kendim’’ dediği nedir, hiç düşünmez, düşünmek de istemez. Çünkü ‘’kendisi’’ yoksa ‘’Biz’’ varsa orada, öleceğini bilir tüm ‘’varlığıyla’’. Varlığından vazgeçemez.

Varlık sevgisinden arınmış kişi, sever herşeyi ‘’kendisinin’’ olmasa da, ‘’kendisininmiş gibi’’.Sevgisi kaplarsa herşeyi, ‘’kendisini’’ de sever, ama ‘’varlığıyla/varlığına’’ değildir artık bu sevgi.

Erimiştir varlığı da, bu sevgi denizinin içinde. ‘’Yokluk’’ denebilir buna, çünkü sınırlar kalkmıştır artık…Senin-benim-onun çocuğu-malı/varlığı yoktur. ‘’Ben-sen-o’’ yoktur sevgi denizinin içinde…’’BİZ’’ vardır. Sınırsız mülksüz varlıksız bir sevgi…

‘’Yokluk’’ , sen yoksun demek değildir. ‘’Yokluk’’ BİZ varız demektir.

Elif Evin