Hadis & Sünnet Gerçeği

[Umar]

Esasında hadis savunucularının tutunacakları hiçbir sağlam delil yoktur ve hakkın ortaya çıkmasıyla onların bu iddiaları, birgün mutlaka yok olacaktır. “İman edenler, Allah yolunda savaşırlar. İnkâr edenler de tağut yolunda savaşırlar. O halde siz şeytanın taraftarlarına karşı savaşın. Çünkü şeytanın hilesi zayıftır” (4:76). Ayeti ile ALLAH, bizleri şeytanın dostları ile savaşmaya çağırmakta.Bu savaşı mutlaka ALLAH ve onun taraftarları kazanacaktır.Çünkü şeytanın hilesi gerçekten zayıftır.Hadis ve sünnetin ne şekilde uydurulup insanların kandırıldığına dair pekçok somut delili görünce, ne demek istediğimizi daha iyi anlayacaksınız. Hadis ve sünnet yalanı hiç şüphesiz, şeytanın en büyük hilelerinden biridir.Ancak ALLAH’ın izni ile o da yok olmaya mahkumdur.

Kur’an karşısında suspus olan hadisciler, ortaya koyacağımız diğer deliller karşısında da mutlaka utanacaklardır.Umarız onlarda hatalarında ısrar etmez ve hakka teslim olarak doğru yola girerler.Kim ki bile bile, göz göre göre hatasında ısrar ederse, o ancak azap için yaratılmış demektir.Böylelerine sadece acırız.Esasında kendi rızasıyla cehenneme koşana, acımak da doğru değildir. Hadiscilerin iddia ettikleri şeyler, hak adına hakkı etkisiz kılmakta ve ancak doğru yolu eğriltmeye yaramaktadır.Ayrıca onların tezleri ne içerik, ne de nakil metodları açısından asla tatmin edici de değildir. Boşluklar,çelişkiler ve yanlışlar, hadis kurumunun genel karakteristiğidir.

Önce hadislerin derlenmesi ve nakledilmesi meselesini ele alalım: Hadis yalanını uydurup dini yozlaştıranlar, iddia ettiklerinin tam aksine peygambere gerçek manada saygı dahi duymayanlardır. İsbatı : “Benden Kur’an dışında bir şey yazmayın.Kim benden Kur’an dışında bir söz yazmışsa onu yok etsin” Hemen hemen tüm saygın kabul edilen hadis kitaplarında mevcut olan bu hadis ile peygamber, hadis yazımını yasaklamışken ,hadisciler çeşitli bahaneler ile bu yasağı delmekte bir sakınca görmemişlerdir. Peygambere saygıdan ve ona uymaktan bahsedenleri, ağızlarından çıkanı birkez daha düşünmeye davet ediyoruz.

Kur’an’ın henüz bir kitap haline getirilmediği ilk dönemlerde hadis ve Kur’an ayetlerinin karışabileceği endişesi şeklinde İleri sürülen bahane inandırıcı olmaktan uzaktır.Çünkü; Kur’an’ın bizzat Allah’ın elçisi eliyle yazıldığı ve bu işin halife Osman zamanına değin geciktirilmemiş olduğuna dairde deliller mevcuttur.Bazı tarihsel kaynaklar, bu nüshanın “ihtilafa neden olur” endişesi ile daha sonra yakılarak imha edildiğini de kaydetmektedir. Diğer yandan peygamber zamanında yazılan Kur’an dışında başka dökümanlarda vardı.Çok meşhur olan Medine Vesikası ve diğer bazı anlaşmalar, Resulullah tarafından yazdırmıştır ve bugüne değin ulaşmıştır.Hadisler de aynı şekilde, yanına gerekli açıklama düşülerek pekala kaydedilebilir ve bugüne değin ulaşabilirdi.

Ama böyle bir çalışma mevcut değildir.. Resmi kabule göre Kur’an’ın derlenip kitap haline getirildiği dört halife döneminde de, hadis yazım yasağı ciddiyetle sürdürülmüştür.Bu da göstermektedir ki, hadis yazım yasağının Kur’an’la karışabilir endişesinden çok daha öte, özel bir sebebi vardır;Bu sebep ise hiç şüphesiz, “Kur’an Dini” yanında alternatif bir din oluşumuna izin vermemekti!. Peygamberin söz ve fiili uygulamalarının yalan yanlış aktarılmasının,”Vahiy Dini” yanında, onu iptal eden ikinci bir din oluşumuna payandalık edebileceğine dair, gerek Muhammed peygamberin, gerekse de ona en yakın arkadaşlık etmiş de dört halifenin önlerindeki en iyi örnek Tevrat, Mişna ve Gemera’idi. Bilindiği gibi Tevrat, Musa peygambere verilen orijinal kitaptır.