Eren Erdem şiirleri

[muvahhit]

eren ya orhan gencebay ya da bahıdır aydoğan senin sözleri seslendir miş .. hoş olmuş..

nee dimek öyle ha,şimdi çok sınırlandım işteses tellerimi özel yaptırdımdaimzalı resim isteyen olursa bu arada, msn ye eklediğim şeriat isterük zamanlarından kalma haydut resmimi ücret alıcıya olma kaydıyla yollarım.

[Barış]

Sevgili Eren ve Muvahhid,

İkinizin de gönlüne sağlık. Çok hoş olmuş gerçekten.

Esenlikler.

[Kirpi]

Ellerine,Emeğine,Yüreğine sağlık Eren kardeşim.
Bu adamların suratlarına tükürsen yalarlar o tükürüğü.Bunlar Muaviyye ve Yezidin Çocuklarıdır.Selâm ve Dua ile kal.Huuu...

[Eren Erdem]

Yandım


Yürür idim ÖZ yolumda, durdum bir bahara kandım,
Bilir idim SÖZ dilimde, HAK’kı iki cümle sandım,
Olur idim aşk gönülde, köz oldum meşk ile yandım,
Vardım hayran beldesinde, seyr ile alemde kaldım,

Ben’dir hakikati kulun, Gönül görmez olur GÖZ’ü,
LA ile kelam eyler ki, İlla ile bulur ÖZ’ü,
‘’Dem’’ bu ‘’Dem’’ dir söyledim ki, bundan gayrı gider SÖZ^ü
Seyrim ile avunurken, Ben ki gayrım ile yandım,

Gönül bahçasında zambak, tuttum ki bir gül eyledi,
Canan deryasında SIR Hak, Gittim ki Selam söyledi,
Ben var iken DİRİ köz’de, bu işi gören neyledi,
Var’dım Bahçadan yukarı, Bildiklerim ile yandım,

Serdi yere huzur etti, ASA’sın bir nezir etti,
Önde giden İlim Közü, Musa ile Hızır etti,
Bir, TEK bilen geldi, birde TEKten bilen gitti,
Baktım ki yok imiş gökte, Zanneylediğime yandım,

Bildim Sen ile Ben olduk Özümüzde bir biz,
Yürür ise tüm alem, kurtarıcı olur bu iz,
Ne var ise SEN’de beyan, Ne Sır var bunda Ne Giz,
Kendim ikra eyledim, Dile geldikçe ben yandım,

Adem ile yol yürüdüm, Nuh ile kervan çağırdım,
Musa ile çile çektim, İbrahim ile bağırdım,
Evvelinde bir boş idim, duyarken ÖZ’de sağırdım,
Söz vücuda girdi ahir, Ben ki işittikçe yandım,

Gördüm kendimde vaizi, Gördüm kendimde inciyi,
Evvelinde vahy ayırır, Muhammed ile dinciyi,
Dilde Dost söyleyip gülen, Gönlünde ricsli kinciyi,
Bir muhabbet eri sandım, sandım da kendime yandım,

Kitab zuhretti ÖZ’ünde, Muhammed’in Hak Sözünde,
Kalmadı Alem Gözünde, Fazlasın Gördü Azında,
Zuhra koştu, Kin toplandı, Kan geldi kutlu dizinde,
Can’ım yaralı olan ki, Bende Muhammed’le yandım,

Vardım, İbrahim yurduna, Divanda Kıyam bekledim,
Gaflet ocağında hanif, birde ben kendim ekledim,
Hakikatın aşkın izi, Sırrı bir bende sakladım,
Küfreylediler özüme, Gaflet hallerine yandım,

Var ki, OKU sen Alemi, OKUnan orada SÖZ’lü,
Sendedir Lut’ta, Musa’da, hepsi de Özünde gizli,
Hanef eyle ki özüne, sen varasın hakka hızlı,
Hakikat bildirdim daim, söz bilmezlere yandım,

Eren derki, yolcuyum, yolum uzanır HAKKA,
Özün bilmez cahile, Fayda etmez on MEKKE,
Dolanır usulünce, Alem olur bir TEKKE
Zalim bilmez nedir MANA, Orda göründüm de yandım…

[Eren Erdem]

Seyir Defteri

Can tutuşur Canan ile, Cümle Alem dalar seyre,
Var sen yor bu işi hayra, Ben ki kul olmaya geldim

Yer ile gök ki ayrışır, Bu işle akıl karışır,
Alem birbirin soruşur, Ben ki iz olmaya geldim

Zevk ile sefa olmaya, Boş gönl’e sevda dolmaya,
Cahil manasın bilmeye, Ben ki söz olmaya geldim

Bu aşkın adıdır kelam, başlar kelam ilkin selam,
Bende bu deryadan alam, Ben ki az olmaya geldim

Sanma ki Adem beridir, özün ondan bir geridir,
O öz’de halen diridir, Ben ki O olmaya geldim

‘’Nuh’’ deme benden uzakta, Bunu söyleyen tuzakta
Nefsinin gözü azıkta, Nuh’a yol olmaya geldim

Bir Salat’a koştu İsa, kırküç’te söyledi NİSA,
Bu yoldaydı BEN’le Musa, Ben ki köz olmaya geldim

Aşığın özü turandır, boş lafa kanan virandır,
Hakikat bir tek Kuran’dır, Ben ki öz olmaya geldim

La dedi Hak’tan ötesi, anlamadı kul Atası,
Sarmalar zulm’ün kıtası, Ben ki LA olmaya geldim

Göz ile görmez ise kul, Gönül ile ara da bul,
Partında ki yırtık bir çul, Ben ki şal olmaya geldim

Bir burdayım bir’de Tur’da, Yoldaş olurum aç kurda,
Esas muhabbet’se Nur’da, Ben ki BİR olmaya geldim

Dal’da gördün sanma gülü, Gül çağırmaz’sa bülbülü
Anlamaz bu sözü ÖLÜ, Ben ki Sır olmaya geldim

OKU dedi Ruh Ahmed’e, Sır var bunda idrak ede,
Sırrı yazdı Emin Ad’a , Ben ki secd bilmeye geldim

Türlü şaşkın seyreyledim, Kendimi Hayret eyledim,
Gönlü gönüle bağladım, Ben ki habl’olmaya geldim

Uçtu kuşlar gördüm ayet, ÖZ’de vardır çift HAK niyet,
Burda Nesne olmak Diyet, Ben ki Hiç olmaya geldim

Nefs’eyledi Rahman Cann’a, İç o sudan kana kana,
Aşığın gönlü bunla yana, Ben ki aşk dolmaya geldim

Hak TEKtir yoktur bir eşi, Halık’tır O’nun bir işi,
Seyreyle gökteki kuşu, Ben ki hoş olmaya geldim

Eren söyler başka dilden, OKUyanlar var bu ilden,
‘’Hak’’ Okusun ister ki Kul’dan, Ben ki GÜL olmaya geldim…

[Eren Erdem]

Merhale-i Nefs

Gönül bir pazara daldı, neye muhtac ise aldı,
Kel keramet dergahında, alem bir cism ile kaldı

Bunca yarenle doluymuş, Kişi kendin diri sandı,
Kabr oluncu nefse beden, gören buna baka kaldı,

Pazarımız derman ola, ol erenler sevda dola,
Bildirdi bunu bilenler, birtek aşkın sana kaldı,

Seyr-i Sefa’da kavruldum, ol dağdan dağa savruldum
Bir fidan idim devrildim, bir bende bu yara kaldı,

Hoşnut olam diye Haktan, keşfeyledim varı yoktan,
Ben gelmişem oysa TEKten, ol canda bu pare kaldı,

Salındım yel olup ele, bulandım kil olup sele,
Dolandım kuş olup dala, bir sevdam o gülde kaldı,

Yürüdüm alemler gördüm, nefsime bedeni ördüm,
Yetmiş bin aleme sordum, cevabı özümde kaldı,

Bir Dost’un yaktığı ateş, oldu o dost gönlüme eş,
Selam eyler olurum hoş, bir Halil’le Eren kaldı,

Ol dosta sordum alemi, bildirdi bana halimi,
Doldurdu gönül dilimi, gayrı ki sefa kaldı,

Kal şu cana dost olmaya, Aşk ile huşu dolmaya,
Hakikat özün bilmeye, bil ki buna sızım kaldı,

Gönül telin titrer yine, ağlar o göz günden güne,
Alemi versen yüzbine, bende alacak ne’m kaldı,

Sordum Hakka varmı çare, diner mi bu gamlı yare,
Hele bildir pare pare, gönül ilimde dem kaldı,

Eren derki pişir kendin, Rahmandır senin efendin,
Ne vakit sen Hakkı andın, Haktan gelen sana kaldı…

[Eren Erdem]

İSRA - 14 –

OKU, kendi kitabını, var bir seyr’e dalıver,
Gör Hele ettiklerini, ne’n var onda biliver,
Yazılıdır KUŞ diliyle, varlığında hiçliğinde,
OKU’da ÖZ kitabını, hakikat ile doluver.

Hak söyler ki Rahman dörtte, sen kendinle BİR kalıver
Bir tek AŞK’ın Hakka olsun, var sor mutmain oluver,
Yar dediğin bildirirse, İSRA hakikatin ÖZÜ
YÜRÜ Ey Hakkın sevdiği, kitabın ile geliver..

Tapın Ay’a, Ol Güneşe, tapında HAKK’ı biliver,
Sen AŞIKsın, ÖZ’ün başka, ol Canan’a bir gülüver,
Canan nuzleyler Aşığa, var o nefesten alıver,
Hoş, bu diyar Mana Evi, sende burada kalıver..

Eren bildi İsra ondört, Hak söyler kitabın Sen’de,
OKU! Dedi bana Rahman, bu iş beyan oldu BEN’de,
OL dedi Alem UYUDU! DİR sandı bunu Cahiller,
Var OKU sende Seni’ni, Oku’da bir kul oluver…

[Eren Erdem]

Gönl’e

Ey benim divane gönlüm, dolanırsın yaban elde,
Gözün görmez mi Maşuğu, var kaybol sen de o külde
Ben den ileri bilirsin, benim sözüm kalır dilde,
Var bir yol ol şu canıma, zevk ile HAKKA varayım

Sürdün gözüm bir avam’ım, kırdın dizim biçareyim,
Bir olursak kalır Özüm, gayrında ben ki pareyim,
Hele bir bak şu halime, oldum ki ben divaneyim,
Var secd ile eğ boynunu, eğ ki ben AŞKa dalayım.

Eren söyler gönül dinler, Gönül söyler kimler dinler,
Bunu bir Süleyman anlar, varıp bir feyz’le dolayım.

[Eren Erdem]

Nesne

Alem dolanır elbet, özüne varmak niyet,
’’Hu’’ sesi var sözünde, nesne olmaktır diyet,
Nesnesiyim kendimin, azım bu can bu beden
Uykuda fısıldaşır, sarmalar enaniyet

Kubbe tepede değil, arş’dan uzanır arz’a
Nübüvvet ki söz verir, iletir beni farza
Nefesler uçuşuyor, nefisler kaçışırken,
Hak değilse söylenen, sadece kalır lafza

TEKtenim, TEK değilim, olur ki nesnem düşe
Taş değil, kan değilim, gitmese de bu hoşa,
Evvelim gayrıdır ki, ahirimdir bu benim,
Seyrimdir benim şeklim, hiçbirşey gitmez boşa.

Akleder dağlar, taşlar, akleder ki emirdir,
Aklettiren TEK ise, eyleyenler Demirdir,
ÖZ buluşunca SÖZ’le ağlar alem-i canan,
Kim ki selim eylemez, o ki akıl zehirdir.

Hak Muhammed düsturu, vahyeyler Rahman, Sözü,
Mesele ki söz alıp, bulmaktır gerçek özü
Canlar sanır CAN etten, bilmezmi ki CAN uyur,
Baktığı yer batındır, zahiri görmez gözü!

Melekutun perdesi, kalkar açıksa gönül,
Nesneyim ben diyerek, devam et böyle yanıl,
Zerreyi göremedin, zerre ki bilir seni,
Teslim et ki özünü, o TEKte sen de anıl.

Kara gördüm ’’Ben’’-imi, yüz çevirdim yüzümden,
Aradım durdum sözü, kan getirdim dizimden,
Mevla oysa ne yakın, ne bendeymiş halbuki,
Aliym rahmet eyledi, fazla oldum azımdan.

OKUmak gerek CAN’ı, Okumak gerek BEN’i,
BEN dediğim SENsin ki, böyleydi bunun dünü,
OKUrken akıl, işlerse ki SÖZ(vahiy) ile
Tesbih eder tüm alem, secd-eyler kutsar SEN’i.


Durursan ki Kıyamı,Haksın evvelinde işin
Rüku dediğin nedir ? Çift olan bir gidişin,
Salat Çifttir, 2 sayar, 1 eksikle yok niyaz,
Secdesidir eğiliş, hem beden hem gönülle.

Sarmışsa zulüm diyarı, Diyarı terk eyleme,
Dilin susmasın senin, başka bir söz söyleme,
Emn olmak tır işin, hakikatı nesnesiz,
Elin kolun çaresiz, salatsızca bağlama.

Bak gör ÖZün nedir ? Hilafetin kendisi
Zalimin candüşmanı, Alimin efendisi,
Göz dediğin göremez, doğruyu hakikatı
Esas nesnesizlik ki, Adem'in BEN döngüsü…

[Eren Erdem]

ÖRTÜ


Keramet ne sakalda, ne de örtülü baş’ta
’’Ol’’ demeseydi Rahman, ot bitermiydi taşta
Takvasını kuşanmış, gönlü aşk ile dolu
Secdesinde titreyen, yarenlere bin selam

Bir gecede vahyolan, ''Hak''kın nefesi Kur’an
Gül Muhammed Mustafa, içine rahmet dolan
Onun ile yol alıp, Onun ile saf duran
''Hak''ka koşup eyleyen, cananlara bin selam

Sadık olan bir kul’a, değmez dünyanın malı
Sersen itibar etmez, ayağına al halı
Kalbi ’’Yar’’ diye çarpar, Besmele söyler dili
Hakkı ’’yar’’i edinen, gönüllere bin selam