Gönül Damlaları

[SARAH]

Can'a Iraksak, Canan Nerde?

can ‘a ıraksak, canan nerde?


ne garib;

buralarda terk edilen ile

terk eden bir.

ya “bir olan”a vefa ne alemde!

…….

buralarda, bir “terkedilmişlik” seziliyor.

bir terk eden ; vefayı katleden ,

bir de terk edilen; mazlum, mahsun, vefası katledilen.

buralarda bir hüzün seziliyor şimdilerde ;

bir yorgunluk , umutsuzluk, çaresizlik.

mavisini yitirmiş yaşamak *; sema gri,

toprak , yağmur’a hasret , yağmur özü olan su’yun arayışında

su, özü olduğu insandan şikayetçi ;

özü su olan, su’yun katili şimdilerde..

buralarda bir “ terkedilmişlik” seziliyor…


buralarda bir “sevgisizlik” seziliyor

hakiki aşıklardan söz edilmez olmuş;

karın doyurmak için yazılan sevgi sözleriyle

doymaya çalışıyor, sevgiye aç yürekler.

yok yok! yürekler tanımamışlar,

mutlak sevdayı yüreklerine azık eyleyip yemeden doyanları,

halden anlayıp, hal diliyle her şeyi anlatanlar, tanıtılmamış buralarda

“rıfk” hiç kimsenin sıfatı olmamış ;

“güzel”, hiç karşılığını bulmamış ; yetim kalmış

buralarda hiç kimse “kardeş” olmayı teklif etmemiş

annesinin evladından başkasına,

buralarda bir “sevgisizlik” seziliyor….



buralarda bir “vazgeçmişlik” seziliyor;

her niyazın hemen bekleniyor karşılığı , niyazda ısrarcı olmanın,

acziyeti derin yaşamanın gerekliliği tartışılır olmuş.

şartlar değiştiği vakit , sevginin rotası değişivermiş ,

bir menzil seçmez olmuş artık insanlar

“ahsen”, hatrına fedakarlık yapılan değilmiş ;

güzeller hatrına yaşanır olmuş alem;

güzellerin hatrına söz eylenir; saz çalınır olmuş

buralarda bir’den vazgeçmişlik seziliyor….



buralarda bir “şükürsüzlük” seziliyor;

insanlar, teşekkür etmez olmuşlar birbirlerine;

herkes başarıyı , kendinden bilir olmuş

bundandır ki nimet, fark edilmez olmuş;

nimeti sahiplenmiş olanlar , “şakir “kelimesini sahiplenmemişler,

“şakir” halktan ırak düşmüş, kuytu köşeleri mekan bilmiş…

nimetin sahibi’ni fikredene de, sual soran kalmamış;

fikreden, yüreğinde yaşar olmuş “marifet” makamını,

marifete iltifat eden kalmamış…



buralarda bir “kararsızlık” seziliyor

zihinler , med-cezirler yaşar her eyyam-ı biyzde**

yürekler hep öteleri özler ;

ama ayaklarının bağlandığı kürenin, kurşundan olduğunu unutur olmuş

yürekler , özgürleşmeyi diler;

ama kendi dünyasının sınırlarını , birilerinin çizmesini bekler.

bir’in müjdelediği inşirahı dilerken diller,

birilerinin hatrına yaşanır hayatlar.

buralarda bir kara(rsız)lık seziliyor…..



buralarda bir “terkedilmişlik “ seziliyor;

terk edenler , yeni terklere hazırlanırken

terk edilenler, acıyı boğazlarındaki düğümlerde hıfzederler;

hesap’ta şahidlik etsin diye…

terk edilenler ,rahatça ağlayamaz buralarda

çünkü ”sebepsiz ağlanmaz (!)”

….

buralarda öz’ü terk ediş seziliyor;

oysa öz’üyle dost olanlar, hiç yüreklerini terk etmemişti;

çünkü öz’le dost olmak, yüreği “amir” eylemeyi gerektiriyordu,

öz’le dost olmak, yürekle söz birliğine varmayı gerektiriyordu.



buralar çok garip; buralar, insana ırak!

can’a ırak!

canan’a ırak!

buralarda “yolcu” olmak gerek!

ve artık demir almak gerek!

…..

mola bitti; ama “can” sıkıldı….