12. October 2008, 09:53 AM | #1 |
Katılımcı Üye
Üyelik tarihi: Sep 2008
Bulunduğu yer: Alemde bir yer
Mesajlar: 53
Tesekkür: 4
16 Mesajina 29 Tesekkür Aldi
Tecrübe Puanı: 17 |
Vicdan ve Otorite
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Milgram deneyi, insanların erk (otorite) sahibi bir kişi veya kurumun isteklerine, kendi vicdani değerleriyle çelişmesine rağmen itaat etmeye ne ölçüde istekli olduklarını ölçme amacını güden bir deneyler dizisinin genel adıdır. Deneyi gerçekleştiren Yale Üniversitesi psikologlarından Stanley Milgram, bu araştırmasını ilk olarak 1963'te Anormal ve Sosyal Psikoloji Dergisi (İng.: Journal of Abnormal and Social Psychology[1] dergisindeki makalesiyle tanıtmış ve bulgularını 1974'te yayımladığı Otoriteye İtaat: Deneysel bir Bakış (İng.: Obedience to Authority; An Experimental View)[2] isimli kitabında daha derinlemesine incelemiştir. Deneyler Nazi savaş suçlusu Adolf Eichmann'ın Kudüs'te yargılanmaya başlamasından üç ay sonra, Temmuz 1961'de başladı. Milgram, deneyleri şu soruya cevap aramak üzere geliştirmişti: "Eichmann ve Yahudi Soykırımında yer alan yüzbinlerce yardakçısı sadece onlara verilen görevi yerine getiriyor olabilir miydi? Onların hepsi yardakçılık suçuyla suçlanabilir miydi?"[3] Milgram ulaştığı sonuçları 1974 tarihli makalesi "İtaatin Tehlikeleri"nde (İng.: The Perils of Obedience) özetledi: İtaatin hukuksal ve felsefesel açılardan devasa önemi bulunmaktadır, ancak bunlar çoğu insanın somut durumlarda nasıl davrandığı konusunda fazla bilgi vermez. Yale Üniversitesinde sıradan bir insanın sadece bir deney bilimcisinden aldığı emirle başka bir insana ne kadar acı çektireceğini ölçmek için basit bir deney düzenledim. Katılan deneklerin güçlü vicdani duyguları ile saf otoriteyi çeliştirdim, ve kurbanların acı dolu çığlıklarının eşliğinde genellikle otorite kazandı. Yetişkin insanların, bir erk makamının komutası doğrultusunda her şeyi göze almakta gösterdikleri aşırı isteklilik, çalışmamızın acilen açıklama gerektiren en önemli bulgusudur. Sadece görevlerini yapan, kendi başlarına vahşi işlere kalkışmayan sıradan insanlar, korkunç bir yoketme işleminin bir parçası olabilmekteler. Ek olarak, yaptıkları işin yıkıcı sonuçlarını apaçık görmelerine rağmen, temel ahlaki değerleriyle çelişen bu görevlerde pek az kişinin otoriteyi reddetme potansiyeli olduğu görüldü.[4] Deneyin yöntemi [değiştir] Yale'deki çalışma için denekler gazete ilanları ve posta yoluyla bulundu. Deneyler üniversitenin eski yerleşkesinde, Linsly-Chittenden binasının bodrumundaki iki odada gerçekleştirildi. Deneyin tanıtımında deneyin bir saat sürdüğü ve katılanlara deneyi tamamlamasalar bile 4,50$ ödeneceği bildirildi. Katılımcılar 20 ve 50 yaşları arasında, ilkokul terklerden doktora mezunlarına kadar her türlü öğretim geçmişine sahip erkeklerden oluşuyordu.[1] Deney gözlemcisi rolünü bir teknisyen önlüğü giyen sert, hissiz görünümlü bir biyoloji öğretmeni oynuyordu. Kurban rolünü de bu rol için eğitilmiş, İrlandalı-Amerikan bir muhasebeci üstlenmişti. Kurban ile deney gözlemcisi aslında işbirlikçi olmalarına karşın bu gerçek katılımcıdan gizleniyor ve kurban, katılımcıya kendisi gibi gönüllü olarak katılmış başka bir denek olarak tanıtılıyordu, dolayısıyla katılımcının gözünde deney, deney gözlemcisi ve iki denekten oluşuyordu. Deney gözlemcisi, iki deneğe "öğrenmede cezanın etkisi" hakkında bir deneye katıldıklarını, birisinin "öğretmen" diğerinin de "öğrenci" rolünü üstlenecekleri bilgisini veriyordu.[1] Sonra, iki deneğe birer yaprak kağıt veriliyordu. Katılımcının, bu kağıtlardan birinde "öğretmen" ve diğerinde de "öğrenci" yazdığına ve kağıtların rastgele verildiğine inanması sağlanıyordu. Gerçekte ise her iki kağıtta da "öğretmen" yazıyordu ve işbirlikçi denek kendi kağıdında "öğrenci" yazıyormuş gibi rol yapıyordu; böylece katılımcının hep "öğretmen" olması sağlanıyordu. Bu noktada "öğretmen" ve "öğrenci" birbirini duyabilecek ancak göremeyecek şekilde ayrı odalara alınıyordu. Deneyin sürümlerinden biri, işbirlikçi deneğin gerçek deneğe bir kalp rahatsızlığı olduğunu söylemesi gibi ek bir özellik taşıyordu.[1] Deneyden önce "öğretmen"e 45 voltluk bir elektrik şoku uygulanarak "öğrenci"ye uygulayacağını sandığı şokun neye benzediği hakkında bir fikir verilmiş oluyordu. "Öğretmen"e daha sonra "öğrenci"ye öğretmesi amacıyla sözcük çiftlerinden oluşan bir liste veriliyor, öğretmen de bu listeyi önce öğrenciye bir kere okuyarak işe başlıyordu. Ardından öğretmen listeyi oluşturan sözcük çiftlerinin ilk sözcüklerini teker teker okuyor, okuduğu her sözcük için öğrenciye dört adet seçenek sunuyor, öğrenci de bu seçenekler arasından doğru olduğunu düşündüğü cevabı bildirmek için bir cevap düğmesine basıyordu. Verdiği cevap yanlış ise, her yanlış cevap sonucu giderek artan elektrik şoklarına maruz kalıyordu. Cevap doğru ise öğretmen sonraki sözcük çiftine geçiyordu.[1] Denekler, öğrencinin verdiği her yanlış yanıta karşılık onun gerçek şoklara maruz kaldığını sanıyorlardı. Gerçekte ise şok uygulanmıyordu. İşbirlikçi denek gerçek denekten ayrıldığı zaman, geçtiği odada elektroşok makinesine bütünleştirilmiş bir ses kayıt cihazını çalıştırıyordu, bu cihaz da her şok seviyesine karşılık önceden kaydedilmiş bir çığlık sesini çalıyordu. Voltajın birkaç defa artırılmasından sonra aktör, kendisini yan odadaki denekten ayıran duvarı yumruklamaya başlıyordu. Birkaç defa yumrukladıktan ve kalp rahatsızlığını hatırlattıktan sonra ise artık sorulara cevap vermemeye ve şikayette bulunmamaya başlıyordu.[1] Bu noktada pek çok denek, öğrencinin ne halde olduğunu öğrenmek için deneyi durdurmak istediklerini ifade ediyordu. Kimi denekler 135 voltta durup deneyin amacını sorgulamaya başlıyordu. Bunların çoğu sonuçlardan sorumlu tutulmayacaklarına dair güvence aldıktan sonra devam ediyordu. Birkaç denek, öğrenciden gelen acı dolu çığlıkları duyduklarında sinirli biçimde gülmeye başlıyor veya aşırı stres içinde olduklarını gösteren başka davranışlarda bulunuyordu.[1] Denek herhangi bir noktada deneyi durdurma isteğini ifade ettiği zaman kendisine aşağıdaki sırayı takip eden sözlü uyarılarda bulunuluyordu:[1] 1. Lütfen devam edin. 2. Deney için devam etmeniz gerekiyor. 3. Devam etmeniz kesinlikle çok önemli. 4. Başka seçeneğiniz yok, devam etmek "zorundasınız". Denek bu dört uyarıdan sonra bile hala durmak istediğini ifade ederse deney durduruluyordu. Tersi durumda ise deney ancak denek en yüksek şok olan 450 voltu 3 kere ardarda uyguladıktan sonra durduruluyordu. Sonuçlar [değiştir] Milgram, deney gerçekleştirilmeden önce Yale üniversitesinin 14 psikoloji yüksek lisans öğrencisiyle sonuçların ne olacağına yönelik bir anket yaptı. Katılımcıların tümü, sadece birkaç sadist eğilimli deneğin (%1,2) en yüksek voltajı uygulayacağını düşünüyordu. Milgram ayrıca meslektaşları arasında da sözlü bir anket yaparak onların da sadece birkaç deneğin çok kuvvetli şok uygulayacağını düşündüklerini gördü.[1] Milgram'ın ilk deney dizisinde öndeneklerin %65'inin (40 öndenekten 26'sının)[1] deneydeki en yüksek gerilim olan 450 voltu, her ne kadar epey huzursuzluk hissetmiş olsalar da, uyguladıkları görüldü. Hepsi deneyin bir noktasında durup deneyi sorgulamış, hatta bazıları kendilerine ödenen parayı geri vereceklerini söylemişlerdi. Katılımcılardan hiçbiri 300 volt seviyesinden önce şok uygulamaktan tereddütsüzce vazgeçmedi. [1] Deneyin çeşitlemeleri daha sonra Milgram'ın kendisi tarafından ve dünya genelinde farklı psikologlarca gerçekleştirildi; sonuçlar birbirine yakındı.[kaynak belirtilmeli] Bu çeşitlemelerle deneyin özgün sonuçlarının onaylanmasına ek olarak deney düzeneğindeki değişkenlerin etkileri de ölçülmüş oldu. Maryland Baltimore Eyaleti Üniversitesi'nden Dr. Thomas Blass, deney tekrarlarından elde edilen sonuçlar üzerinde bir meta-analiz yürüttü. Bulgularına göre ölümcül gerilimler uygulayabilen katılımcıların oranı, yer ve zamandan bağımsız olarak dikkat çekici bir biçimde sabitti: %61 ile %66 arasında seyrediyordu.[5][6]Şablon:Check Philip Zimbardo'nun bildirdiğine göre, deneyin farklı şekilde bittiği durumlara pek rastlanmadı. Zimbardo'nun bu yöndeki sorusu üzerine Milgram'ın notlarına ve anılarına göre, son şokları uygulamayı reddeden katılımcılardan hiçbiri ne deneyin kendisinin durdurulmasını talep etti, ne de izin almadan odayı terkederek kurbanın durumunu kontrol etti.[kaynak belirtilmeli] Milgram, İtaat isimli bir belgesel hazırlayarak deneyi ve sonuçlarını gösterdi. Toplumsal psikoloji üzerine ayrıca beş farklı film daha hazırladı; bunlardan bazıları deneylerine değiniyordu. [7] Tepkiler [değiştir] Milgram'ın deneyi, katılımcılar üzerinde yarattığı aşırı duygusal kaygı nedeniyle bilimsel deneylerin etiği konusunda kuşkular uyandırdı. Milgram'ın lehine bir gerçek: Katılanlar arasında yapılan ankete göre katılımcıların %84'ü bu deneye katılmış olmaktan "memnun" veya "çok memnun" olduklarını, %15'i nötr olduklarını (tüm katılımcıların %92'si ankete katıldı) ifade ediyorlardı.[8]. Pek çoğu sonradan teşekkür mesajları yolladı. Milgram eski katılımcılardan ardarda asistanlık ve ekibe katılma teklifleri aldı. Altı yıl sonra, Vietnam Savaşının en ateşli olduğu günlerinde, deneyin katılımcılarından biri Milgram'a bir mektup göndererek deneyde çektiği strese rağmen neden "memnun" olduğunu açıkladı: 1964'te deneye katıldığımda, her ne kadar birisine acı çektirdiğimi sansam da bunu neden yaptığım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Ne zaman kendi inançları doğrultusunda hareket ettiklerini ve ne zaman uysalca otoriteye itaat ettiklerini ayırt edebilen çok az insan var. ... Kendimi otoritenin çok yanlış şeyler yapmamı isteyen emrine teslim edeceğimi bile bile askere alınmama izin vermem, kendimden korkmama sebep olacaktı. Eğer bana vicdanî retçi statüsü verilmezse hapishaneye gitmeye tamamen hazırım. ... Bu gerçekten de inançlarıma sadık kalmamın tek yolu. Tek umudum, kurul üyelerinin de kendi vicdanlarına göre aynı şekilde hareket etmesi... Ne var ki, eski katılımcılardan bazılarının hayatını değiştiren bu etki, herkeste aynı değildi. Deneyden sonra katılımcılardan çağdaş standartlara göre geribildirim alınmamıştı, ve ayrılırken yapılan mülakatlara göre pek çoğunun deneyin tam olarak neden yapıldığı hakkında bilgisi yoktu. Deneyler ayrıca daha duygusal türden eleştiriler de uyandırdı, bunlar deney düzeneğinin etiğinden ziyade deneyden çıkarılacak sonuçlarla ilgiliydi. Yale'de 1961'de yapılan deneyin katılımcılarından Joseph Dimow, "Yahudi Dünyası" (İng.: Jewish Currents) sitesindeki yazısına göre "deneyin baştan beri Nazi dönemindeki Almanlar gibi Amerikalıların da ahlak dışı emirlere itaat edip etmeyeceğini görmek için yapıldığı"ndan kuşkulanıyordu.[9] Aslında bu, deneylerin açıkça ifade edilen hedeflerinden biriydi. Milgram'ın kitabı olan Otoriteye İtaat'tin önsözünden alıntı yapılacak olursa: "Bu soru, Nazi devrinin o çok lanetlediğimiz itaat şekilleri ile bizim laboratuvarda çalıştıklarımız arasında bir ilişki olup olmadığı meselesinden doğar." Yorumlar [değiştir] Milgram ulaştığı sonuçları açıklayan iki ana kuram geliştirdi. 1. İlki, S. Asch'in çalışmalarını temel alan Uyum Kuramı'dır. Milgram başvuru grubu ile birey arasındaki temel ilişkiyi tanıtır. Karar verme konusunda, özellikle bir kriz ortamında karar verme konusunda hiçbir deneyimi veya yeteneği olmayan bir denek, kararı gruba ve gruptaki hiyerarşiye bırakır. Grup bir davranışsal model oluşturur. 2. İkincisi ise Araçlaşma Kuramı'dır. Milgram'a göre, "itaatin özü, bir insanın kendisini başka bir insanın isteklerini gerçekleştiren bir araç olarak görmesi, böylece kendi davranışlarından kendisini sorumlu hissetmemesidir. Kişinin bakış açısındaki bu kritik kayma gerçekleştiği zaman, itaatin tüm öznitelikleri bunu izler". Bu temel olarak askersel açıdan otoriteye saygının temelidir; askerler üstlerinin emirlerini ve komutlarını, sorumluluğun subaylarda olduğunu bilerek yerine getirirler. Çeşitlemeler [değiştir] Milgram, Otoriteye İtaat: Deneysel bir Bakış isimli kitabında deneyin kendi yürüttüğü 19 çeşitlemesini anlattı. Genel olarak kurbanın ortamdaki varlığı arttıkça itaatin azaldığını, otoritenin ortamdaki varlığı arttığında ise itaatin yükseldiğini tespit etti (1-4 arası deneyler). Örneğin, deney gözlemcisinin yönergelerinin katılımcılara sadece telefonla iletildiği bir sürümde (2. deney), itaat %21 azalıyordu; ilginç bir nokta olarak, birkaç katılımcı deney gözlemcisini "deneye devam ediyormuş gibi yaparak" kandırmaya çalışmıştı. "Öğrenci"nin ortamdaki varlığının en yakın olduğu sürümde ise denekler öğrencinin kollarını kabakuvvet kullanarak şok cihazına temas ettirmeye çalışıyorlardı, bu da itaati düşürüyordu. Bu son sürümde deneklerin ancak %30'u deneyi tamamlayabilmişti. 8 numaralı sürümde, denekler kadınlardan seçildi (Milgram'ın diğer tüm deneylerinde denekler erkekti). İtaatte kaydadeğer bir farklılık gözlenmedi, ancak daha yüksek stres seviyeleri tespit edildi. Bir sürümde (10. deney), Milgram Connecticut'taki Bridgeport şehrinde mütevazı bir ofis kiralayarak deneyin "Bridgeport Araştırma Kurumu" adında, Yale Üniversitesinden bağımsız bir ticari girişim tarafından düzenlendiği sanısını yarattı. Buradaki amaç, Yale Üniversitesi'nin sahip olduğu prestijin deneklerin davranışı üzerindeki olası etkisini safdışı bırakmaktı. Bu şartlar altında itaat %47.5'e düştü. Milgram ayrıca otoritenin gücü ile uyuşumun gücünü birleştirdi. Bu deneylerde deneğin yanına arkadaş baskısı uygulamak üzere bir veya iki "öğretmen" daha kondu; bu öğretmenler de, öğrenci gibi, anlaşmalı aktörlerdi. Deneğin grup arkadaşları olduğunu sandığı bu kişilerin eklenmesi, deney sonuçlarını ciddi biçimde etkiledi. Ek iki öğretmenin emirleri reddettiği sürümde (17. deney) 40 denekten sadece 4'ü deneye devam etti. Başka bir sürümde (18. deney), deneğe ek görevler verildi (soruları mikrofona okumak veya öğrencinin cevaplarını kaydetmek gibi). Bu deneyde de deneğe eşlik eden ve gözlemcinin tüm emirlerine itaat eden bir yalancı öğretmen bulunuyordu. Bu çeşitlemede 40 denekten sadece 3'ü gözlemcinin emirlerine karşı geldi.[10] Milgram'ın deneyi üzerinde yakın geçmişte yapılan bazı çeşitlemeler farklı bir yorum öneriyordu. İtaat ve otorite kavramlarına yer vermeyen bu yoruma göre Milgram'ın denekleri, olayların gidişini kontrol edemeyeceklerini hissettikleri ve dolayısıyla sorumluluğu sırtlarından attıkları özel bir tür öğrenilmiş çaresizlik sergiliyorlardı. Yakın geçmişteki başka bir deneyde şok yiyen bir aktör yerine bir bilgisayar simülasyonu konuyordu; şoku veren denekler karşılarında gerçek bir insan olmadığının farkındaydı ancak sonuçlar yine aynı çıktı.[11] Buradaki kaydadeğer gözlem, bir insanın normal koşullar altında başka bir insana zarar vermek istemeyeceğidir. Ancak ciddi bir zorlama altında kişinin aklı karışabilmekte ve kişiyi kendi davranışları için bir otoritenin onayını aramaya sevketmektedir. Böylece emir verilen kişinin, davranışlarını açıklayacak bir otorite olduğu düşüncesiyle, sadece doğru olduğunu düşündüğü bir işi yaptığı bir durum ortaya çıkmaktadır. Bunun sonucu olarak da kişinin başlangıçta kendi davranışlarını yargılayacak çok az veya hiç etik kuralı olmadığı için başka bir kişiyi etik dışı olarak incittiği görüşünü benimsemeyecektir. buradan alıntı. |
12. October 2008, 11:07 AM | #2 |
Katılımcı Üye
Üyelik tarihi: Sep 2008
Bulunduğu yer: Alemde bir yer
Mesajlar: 53
Tesekkür: 4
16 Mesajina 29 Tesekkür Aldi
Tecrübe Puanı: 17 |
"itaatin özü, bir insanın kendisini başka bir insanın isteklerini gerçekleştiren bir araç olarak görmesi, böylece kendi davranışlarından kendisini sorumlu hissetmemesidir.
A'raf/38 (Y.N.Ö.):Allah buyurdu: "Sizden önce gelip geçmiş cin ve insan topluluklarıyla içiçe, girin bakalım ateşe." Her ümmet girdiğinde, yoldaşına/kızkardeşine lanet eder. Nihayet, hepsi orada bir araya gelince, sonrakiler öncekiler için şöyle derler: "Rabbimiz! Bizi bunlar saptırdılar. Ateş azabını bunlara bir kat daha fazla ver." Allah buyurur: "Her biri için bir kat fazlası var, fakat siz bilmezsiniz." |
15. October 2008, 07:21 PM | #3 |
Katılımcı Üye
Üyelik tarihi: Sep 2008
Bulunduğu yer: Alemde bir yer
Mesajlar: 53
Tesekkür: 4
16 Mesajina 29 Tesekkür Aldi
Tecrübe Puanı: 17 |
-SESSİZ OL,
-şimdi ne olacak -BEN SİZİN RABBİNİZ DEĞİLMİYİM? Güçlü olana "hayır" demenin ve itaat etmeme cesaretini göstermenin bu kadar zor olmasının bir nedeni daha var. İnsanlık tarihinin büyük bölümünde itaat erdemle, itaatsizlik de günahla özdeş kabul edilmiştir. Bunun sebebi de basittir: Şimdiye kadar tarih boyunca genellikle bir azınlık, çoğunluğa hakim olmuştur. Hayattaki iyi ve güzel şeylerin pek az kimseye yetmesi ve çoğunluğa da sadece kırıntıların kalması, bu kuralı yaratmıştır. Az sayıda kimse iyi ve hoş şeylerin tadını çıkarmak ve bunun da ötesinde, çokluk olanların onlara hizmet etmesini ve onlar için çalışmasını istemişse, bunun bir şartı vardı: Sayıca çok olanların, itaati öğrenmeleri gerekiyordu. Şüphe yok ki itaat, sadece kuvvet kullanılarak da sağlanabilir. Fakat bu yolun birçok sakıncaları vardır. Çoğunluğun da azınlığı günün birinde aynı şekilde güç kullanarak alaşağı edecek duruma gelme ihtimali, sürekli bir tehdittir. Üstelik yalnızca korkunun yarattığı itaat ile yapılamayan pek çok iş de vardır. Bu yüzden sadece kaba kuvvet kor¬kusundan kaynaklanan itaatin, insanın içinden kaynaklanan bir itaate çevrilmesi gerekir. Sadece itaatsizlikten korkmak yerine, insan itaat etmek istemeli, hattâ buna ihtiyaç duymalıdır. Bunun gerçekleşmesi için, güçlü olanın "mutlak iyi"nin ve "mutlak akıllı"nın özelliklerini taklit etmesi, "her şeyi bilen" haline gelmesi gerekir. Bu olursa, güçlü olan (iktidarda olan) itaatsizliğin günah, itaatin de sevap olduğunu açıklayabilir. Böyle bir durumda, sayıda çok, güçte zayıf olanlar itaati, itaatin iyi olduğu için benimser, itaatsizlikten de kötü olduğu için nefret ederler. Korkak oldukları için, bu kararları dolayısı ile kendilerinden tiksinmekten de kurtulurlar. Luther'den ondokuzuncu yüzyıla kadar insanlar, açık ve ortada olan otoritelerle ilgilenirlerdi. Luther, papa ve prensler ona (otoriteye) destek verirler; orta sınıf, işçiler ve fîlozoflarsa bu eğilimi insanların içinden söküp atmak isterlerdi. Hem devletteki, hem de ailedeki otoriteye karşı mücadele, aydınlanma dönemi filozoflarının ve bilim adamlarının belirgin özelliği olan entellektüel ruh halinden ayrı düşünülemez. Bu "eleştirici ruh hali", bir akla inanç haliydi ve aynı zamanda geleneklere, boş inançlara, göreneğe ve iktidara dayanan her söze ve düşünceye karşı şüphe etmek demekti. "Sapere aude" (akıllı olmak cesaretini göster) ve de "komnibus est dubitandum" (kalabalığın içinde en az bir kişi şüphe etmeli) özdeyişleri, bu tutumu çok iyi özetliyordu. "Hayır" deme yeteneğinin önünü açıp, onu teşvik eden de, işte bu akımdı. Erich Fromm buradan alıntı -öylesin ya RAB...... -YA BİLİYORMUSUN ŞU RAFEL DENEN ADAMINDA HAKKINDAN GELMİŞ OLACAĞIM,BİRAZ DA BORÇLARIM VAR -ee tabi 15 tane kadına bakmak zor olmalı -EFENDİMİZİN YANINDA BİZİM Kİ DEVEDE KULAK BE DOSTUM -boşver şimdi bunları ne yaptın geçen gün O'nun peşindeydin bi şeyler öğrenebildin mi bari -HIIII -hıı mı? -EVEEET HAH HAH HA -niye güldün? -NİYE OLACAK O DELİNİN SÖZLERİNE,, -e oğlum biliyorsun ki deliler delice laf ederler,başka ne beklenebilir ki!! -daldın birden -NE OLSUN... SÖYLEDİKLERİNİ BAZEN DÜŞÜNÜYORUM DAAA,YA GERÇEKSE!! -takıntıya bak kik kih sende sonunda uçtun sen söyle neler diyordu bu akıllı? -NE OLSUN KENDİSİ ÜN PEŞİNDE BU DA YETMEZMİŞ GİBİ BİR DE SALTANAT PEŞİNDE,AYRICA BÖLÜCÜLÜK YAPMAYA ÇALIŞIYOR,YAAA BİZ KENDİ İŞLERİMİZİ KENDİMİZ YAPARSAK EFENDİLİĞİN NE ANLAMI KALDI DEĞİL Mİ AMA, -haklısın..haklısın daaa peki sonuç ne olur sence? -SENCE ................... HAH HAH HAH HA hah ha haa hah --DOSTLAR SİZİ ÇAĞIRDI-- -haberini almıştım ben zaten -GELSİN BAKALIM KİM DAHA BÜYÜK İŞ ÇIKARACAKMIŞ GÖRELİM -görelim -GELİN DOSTA- -EĞİL EĞİL -şşiitt sessiz ol,bu herşeyi duyar -YA UNUTTUM BİRDEN DE) -SİZE ANLATTIĞIM GİBİ- -efendimiz sizi inanın çok daha mesut ve mutlu edeceğiz -EFENDİM BU KONUDA EN UFAK BİR ŞÜPHENİZ OLMASIN -ŞÜPHEMİ?ASLA BEN OLACAKLARI HEP BİLİRİM,ÖYLEYSE GÜN İÇİN -HAZIRLANIN- -YAA BİLİRMİSİN BAZEN HAYAT ÇOK SIKICI GELİYOR BE DOSTUM,İNAN BAYIYOR ARTIK ŞU ÜÇ GÜNLÜK DÜNYADA BAŞKA İŞİN YOK GİBİ BİR DE BUNLARLA UĞRAŞ -oğlum kafana taktığına bak ya,elinde silah yollardamısın sanki,biliyorsun ki en güzel makamlar bizde en güzel hatunlarda daha isteyeceğiz?belamızı mı? -OFF NEYSE SENDE FARKINDASIN Kİ! BAZEN DÜŞÜNMÜYOR DEĞİLİM YA NASIL OLUYORDA BİR İNSAN BAŞIMIZDA RAB KESİLİYOR.. -hop hoop ne zırvalıyorsun sen samuel? -HADİ GÜN KARARIYOR GİDİP Bİ BAKALIM BİZİM AKILLI NE ALEMDE *EY İNSANLAR RABBİM BENİ VE KARDEŞİMİ SİZE GÖNDERDİ,ALLAHIN VAADİ GERÇEKTİR,YAKIN ZAMAN DA BURADAN AYRILACAĞIZ VE VAADEDİLEN TOPRAKLARA KAVUŞACAĞIZ -hemen yetiştirelim, -ne o niye baktın öyle bön bön? -NU KADAR MI AKLIN ÇALIŞIYOR,GİT SÖYLEDE BİZDE İSTEDİKLERİMİZE KAVUŞAMAYALIM ELİMİZDE Kİ KAZANCIDA KUŞ GİBİ UÇURALIM,BUINU MU İSTİYORSUN? -haklısın TOPLANMA GÜNÜ -NE YAPTIN HAZIRLIK TAMAM DİMİ? -tamam da ne kelime ^^ey musa sen başla^^ hayır siz başlayın. -salla salla bağırsakları iyice ortaya doğru -TAMAM OLDU -SIVI NERDEYDİ -al işte -HOOP BUNUDA DÖKTÜK MÜ İŞ TAMAAAM ''KORKMA BEN SENİNLEYİM' -EY MUSA SENDE GÖRÜYORSUN Kİ ATTIKLARIMIZ KIVIR KIVIR KIVRANIYOR 000üzerine döktüğümüz siyanürden dolayı kıvır kıvır kıvrandığını bir bilselerdi?)000 -o da ne?bu imkansız olamaz olamaz ola.. -ALLLAAAAHHH -Allllllaaaaaaahhhhh bizler musa ve harunun rabbine iman ettik -NEE BEN İZİN VERMEDEN Mİ? -SİZE ÖYLE ACI ÇEKTİRECEĞİM Kİ EMSALİ GÖRÜLMEMİŞ -YA BİZE İŞKENCE EDECEĞİNİ SÖYLÜYOR... -hey sen büyüklüğe saplanmış olan senin gibilerinin ancak bu dünyada sözü geçer,ne yaparsan yap bizler inandık ve ilk iman edenlerden olmamız dolayısıyla RABbimin bizi affetmesini umut ediyoruz... -KESİN PARÇALAYIN LEŞLERİNDE İNSAN OLDUKLARINA DAİR BİR EMARE, ,KALMAYINCAYA KADAR... duydun mu samuelle diğerlerinin başına geleni, -duydum,bir hiç uğruna öldüler,ama nasıl cesaret edebildiler şaştım orada o makamda fravundan hariç tüm ordu ve makam sahipleri de oradaydı,resmen sisteme kafa tuttular,olacak iş değil,bu delilik valla altı ay oldu hala kemikleri ağaçlarda sallanıyor, o kadar sıkmışlar ki kemiklerine kadar geçmiş zincirler -olsun oğlum bu tip bölücülerde haddini bilsin ki kimse bir daha kafa tutamasın -YA ANLAYAMADIĞIM BİR ŞEY VAR MADEM BU MUSA YARAMAZ PEKİ NİYE HALA SERBESTÇE GEZEBİLİYOR,ONA NEDEN CEZA UYGULANMADI -sebebi biliyorsun ki kurbağalar,çekirgeler ve kan!!hep bu belaları musa kaldırdı ve fravunda bunu biliyor ya yarın yine aynı şeyler olursa kim kurtaracak bu milleti? -ÖYLEYSE BU BÜYÜK BİR SİHİRBAZ,BAKSANA FRAVUN BİLE KABULLENMİŞ.. -BİR ZAMAN SONRA- -hey hizmetçi nerdesin,sana sesleniyorum,heeeeyy,bak duymadı görüyormusun ben onu bir bulayım kulağının birini kesmezsem. -TÜM ORDU HAZIRLANSIN,PEŞLERİNDEYİZ- -HEY YUŞA ÇABUK KATIRLARI VE EŞŞEKLERİ HAZIRLA SEN,SEN VE SEN ACELE EDİN YOLDA ORDUNUN SU İHTİYACI OLACAK AYRICA HAYVANLARDA SULANACAK -gördün mü?sonunda oldu işte haydei hemen hazırlanalım -TAMAM SİZ HAZIRLANIN BEN DAHA FAZLA SU YÜKLEMEK İÇİN BİRAZ DAHA KALACAĞIM -SANA HADDİNİ BİLDİRMEZSEM BANA FRAVUN DEMESİNLER- -EY MUSA ONLAR BİZE YETİŞİR SANKİ BAK BİZ ÇOĞUMUZ DA BİNEK DAHİ YOK, -*KESİN VE DEVAM EDİN ALLAH BİZİMLE_* TÜM SUCULAR VE BİRLİKLER YOLDA -HEY YUŞA NERDE? -ne bileyim daha fazla su alacaktı onun için geç kaldı galiba ama biz işi bitirdikten sonra ancak gelir kih kih ŞEHİRDE -HEY YUŞA ORDU BU TARAFA GİTTİ OYSA SEN TERS YÖNE GİDİYORSUN -bak dostum ben haklıysam geri dönerim yanlışsam buradan kaçmış olurum,ben MUSANIN RABBİNE İNANDIM, bu sebeple fravunun yenileceğini ummaktayım,onların ihtiyacı olanı onlara götürmemekle ilk kazanç ve onlara katılmamakla en büyük kazancın peşindeyim öze dikkat başladı ve bunlar artık son sözlerim. |
Bookmarks |
Etiketler |
otorite, vicdan |
Seçenekler | |
Stil | |
|
|