Mehmet Akif Ersoy şiirleri

[yolcu27]

Ümit

Dalâlete düşmüşlerden başka kim,
Allah'ın rahmetinden ümidini kesebilir?
(Hicr Sûresi)
Lakin, hani bir nefhası yok sende ümîdin?
'Ölmüş' mü dedin? Ah, onu öldürmeli miydin!

Hakk'ın ezelî fecri boğulmazdı, a zâlim,
Ferdaların artık, göreceksin ki, ne muzlim!

Onsuz yürürüm, dersen, emin ol ki yürünmez;
Yıllarca bakınsan bir ufak lem'a görünmez.

Beyninde uğuldar durur emvâcı leyâlin;
Girdâba vurur alnını, koştukça hayâlin!

Hüsran sarar âfâkını yırtıp geçemezsin;
Arkanda mı, karşında mı sahil, seçemezsin.

Ey, yolda kalan yolcusu yeldâ-yı hayatın!
Göklerde değil, yerde değil, sende necâtın:

Ölmüş dediğin rûhu alevlendiriver de,
Bir parça açılsın şu muhîtindeki perde.

Bir parça açılsın, diyorum, çünkü bunaldın;
Nevmîd olarak mihr-i ezelden dona kaldın!

Ey Hakk'a taparken şaşıran kalb-i muvahhid
Bir sîne emelsiz yaşar ancak, o da: mülhid.

Birleşmesi kabil mi ya îmân ile ye'sin?
Hâşâ! Bunun imkânı yok, elbette bilirsin.

Öyleyse neden boynunu bükmüş duruyorsun?
Hiç merhametin yok mudur evlâdına olsun!

Doğduk.. 'Yaşamak yok size!' derlerdi beşikten;
Dünyayı 'mezarlık' bilerek indik eşikten!

Telkîn-i hayat etmedi asla bize bir ses...
Yurdun ezeli yasçısı baykuş gibi herkes,

Ye'sin bulanık ruhunu zerketmeye baktı...
Mel'un aşı bir nesli uyuşturdu bıraktı...

'Devlet batacak' çığlığı beyninde öter de,
Millette beka hissi ezilmez mi ki? Nerde?..

'Devlet batacak!' İşte bu öldürdü şebâbı...
Git yokla da bak, var mı kımıldanmaya tâbı?

Âfâkına yüklense de binlerce mehâlik,
Batmazdı bu devlet, 'batacaktır' demiyeydik.

Batmazdı. Hayır batmadı, hem batmıyacaktır:
Tek sen, uluyan ye'si boğup azmi uyandır.

Kâfi ona can vermeye bir nefha-i iman...
Davransın ümîdin, bu ne haybet, bu ne hırman!

Mazideki hicranları susturmaya başla;
Evlâdına sağlam bir emel mâyesi aşla.

Allah'a dayan, sa'ye sarıl, hikmete râm ol...
Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol!

Mehmet Akif Ersoy

[yolcu27]

Secde


Şuhûdundan cüdâdır, çok zamanlar var ki, îmânım;
Bu vahdet-zâra - gûyâ! - geldim amma bin peşîmânım:
Huzûr imkânı yok dünyâyı etmiş cezben istîlâ;
Ne hüsrandır, İlâhî, ma'bedim, çepçevre, vâveylâ!
Derinlikler, kovuklar, kuytular, şellâleler, yarlar,
Bulutlar, yıldırımlar, çöller, enginler, sular, karlar,
Güneşler, gölgeler, aylar, şafaklar... Hepsi çığlıkta;
Gelir tarrâkalar çaktıkça ecrâmın karanlıkta!


Sabâ dağlarda Sûr üfler, coşar vâdîde bin mahşer;
Denizler yükselir, seller döner, taşlar semâ' eyler.
Ufuklar çalkanır, kaynar ziyâ girdâbı göklerde;
Asırlar devrilir. Çamlar, çınarlar, çırpınır yerde.
Bütün zerrâtı sun'un bir müebbed neşveden serhoş;
Sağım serhoş, solum serhoş, İlâhî, ben ne yapsam boş!
Ömürlerdir, gözüm yollarda, hâlâ beklerim, hâlâ,
Şuhûd imkânı yok coştukça hilkatten bu vâveylâ.


Hayır! Bir başka rûh esmiş ki, akşam, sermediyyette:
Uyandım, fecre baktım, titriyor par par meşiyyette.
O coşkun na'ralar bî-tâb; o taşkın zerreler mahmûr;
O tûfanlardan ancak terliyor, maşrıkta tek bir nûr.


O gömgök kubbe, Sînâ-rengi tutmuş, bir avuç toprak:
Işıklar püskürürken, şimdi haşyetlerle müstağrak!
O ecrâm, ah o gözler öyle fânîler ki Mevlâ'da,
Dönüp bir kerre olsun bakmıyorlar artık eb'âda.
Denizler, dalgalar, dağlar, ağaçlar, gölgeler dalgın...
İlâhî! Üıperen tek gölge yok bağrında âfâkın.


Sabâ durgun, sular durgun, gölün durgun hayâlinde,
Ne ma'nîdâr o gökler, kudretin bir vahyi hâlinde!
Bu vahdet-zâra dün baktım: Ne meyhâneydi cûşâcûş!
Bugün rindânı gördüm: Başka bir peymâneden bî-hûş.
Bütün dünyâ serilmiş sunduğun vahdet şarâbından;
Ben'im mest olmıyan meczûbun, Allah'ım, benim meydan!
Bırak, hâsir kalan seyrinde mi'râcım devâm etsin;
Rükû'um yerde titrerken, huşû'um Arş'ı titretsin!
İlâhî! Serserî bir damlanım, yetmez mi hüsrânım?
Bırak taşsın da coştursun şu vahdet-zârı îmânım.
Bırak hilkatte hiç ses yok bırak meczûbunun feryâd...
Bırak tehlîlim artık dalgalansın, herçi-bâd-âbâd!
......................................
Kıyılmaz lâkin, Allah'ım, bu gaşyolmuş yatan vecde...
Bırak, "hilkat"le olsun varlığım yek-pâre bir secde!

Mehmet Akif Ersoy