Çok eşlilik ve Kur'an ın önerisi.

[galipyetkin]

Hasan Bey.

Sizin yüzünüzden arkadaşlar benimle dalga geçecekler ''soyadını bile bilmiyorsun, senin soyadın Yetkin değil Tekin'' diye......(bu işin latifesi).

Sayın Hasan Bey.

Yahudilerin havrası, Hristiyanların manastırı gibi bir kuruma Araplar hiç sahip olmamışlardır. Bunlar birer islami kuruluşlardır(Hacc-40, Bakara-136). Buradakiler ibadet, dini eğitim vs... yanında bizzat üretim yapan kendilerine yeterli kişilerdir. Burada üretim yapanlar emekleri karşılığı o kurumun kendine has beyt-ül mal'ında toplanandan ''maişet''lerini karşılar, aç-açık kalmazlar ve bu maişetten arta kalan da muhtaçlara dağıtılmak üzere beytül malda kalırdı. Bu kalan ''alınteri'' olup buna ''sadaka'' denilir. Eğer bu kurumlardakilerden birinin mesela küçük çocuğu için akstra bir ihtiyacı doğmuş ise bu sebeple yapılan ödemeye de ''sadaka'' denilir. Dilenciye verilen paraya da ''sadaka'' deniliyorsa da İslam'ın sosyal ve ekonomik politikası nedeniyle böyle bir olgu yoktur, çünkü dilenci yoktur.
Manastır ve havra dışında iş tutan müslümanlar ise teferruata girmeden Bakara 219 ve Nahl 71' e tabi olup bunlar Muminu-4-5/ ''zekat'' ile sorumludur.

Esas konumuza gelince: 8-10 yaşlarında çulsuz bir kimsasize sahip çıkan bir kimse veya aile, bu çocuk reşit olunca hayata atılmak isterse ve yetkinse, onu zorla alıkoyamaz ki. Şimdi çulsuz gelen bu çocuğa sahip çıkan bu kişi veya aile bizim ''Çocuk Esirgeme'' gibi ''seni yedirdik içirdik vs.. çulsuz geldin çulsuz git'' deyip poposuna bir de ''bizi unutma ha!'' ile tekme atıp koyverecek midir?.

İslam, bizlerin harpte esir alınmış hatun kişi-cariye, odalık, besleme diye terbiyesizce tanımladığımız bu iffetli ve izzetli, hizmetli değil aile efradından olması gereken, ve halen bazı yerlerde ''emmi'', ''eme'' diye çağırılan bu erkeklerin-kadınların o aile veya kişiye verdiği emeğin o aileden aldığından fazla olduğunu bu nedenle ''alınterinin'' o aile veya kişide bir alacak olarak biriktiğini kabul ile, bu biriken ''alınterinin'' ayrılma anında kendilerine iade edilmesini ister. Bu sizin bahsettiğiniz '' sadukat''tır. Eğer gelirken hakikaten bir malı varsa veya miras almışsa tabi ki bunların aynen veya misli ile kendisine iade mükellefiyeti tartışılmazdır.

Benim kısaca ifade edilmiş anlayış ve görüşüm budur.

Saygılarımla.
Galip Yetkin.

[Hasan Akçay]

Merhaba sayin Galip Yetkin.

8-10 yaşlarında çulsuz bir kimsasize sahip çıkan bir kimse veya aile, bu çocuk reşit olunca hayata atılmak isterse ve yetkinse, onu zorla alıkoyamaz ki.

Nisâ 1-10'da sözü edilen yetimler culsuz degil emval (اموال) sahibidir.

Culsuz olan kimsesizler "ma meleket eymân"dir ama konu onlar degil. Onlar emval sahibi yetim kadinlarin ikiserini ve ücerini ve dörderini evlendirmeye kalktiginizda yoksul düsüyorsaniz ve birilerini hâlâ sevabina evlendirmek istiyorsaniz evlendireceginiz garibandir yani mal sahibi "yetâme"ye (يتامي) secenek.

Size göre, eger dogru anliyorsam, Nisâ 3'teki "yeminlerinizin sahip olduklari"yla örnegin Nûr 32'deki köleleriniz (ibâdikum -عبادكم) ve cariyeleriniz (imâikum - امائكم) birdir.

Hayir, bir degiller.

Cariyeler ve köleler Muhammed 4'ten önce edinilen gercek anlamdaki kölelerdir (Ing. slaves). Mâ meleket eymânukum ise bakimini üstlendiginiz gariban. Bunlar evleri yurtlari savasta ellerinden ciktigi icin size siginan esirler olabilecegi gibi "culsuz" yetimler de olabilir.

Bu konuyu sizin gibi uygar bir inanirla müzakere etmeyi cok özledim. Görüslerinizi ögrenmeyi cok isterim.

Sevgi ile,
Hasan Akcay