Mehmet Akif Ersoy şiirleri

[Barış]

"Bir kerre de azmettin mi, artık Allah´a dayan..."

-"Allah´a dayanmak mı ? Asırlarca dayandık !

Düşdükse bu hüsrâna, onun nârına yandık !

Yetmez mi çocukluktaki efsâneye hürmet ?

Dersen ki: Ufuklarda bir aydınlık uyansın;

Mâzîyi ateş vermeli, baştan başa yansın !

Şaşkınlık olur köhne telâkkîleri ihyâ;

Şeydâ-yı terakkî, koşuyor, baksana dünyâ.

Elverdi masal dinlediğim bunca zamandır;

Ben kanmıyorum, git de sen aptalları kandır ! "



-Allah´a değil, taptığın evhâma dayandın;

Yandınsa eğer, hakk-ı sarîhindi ki yandın...

Meflûc ederek azmini bir felc-i irâdî,

Yattın, kötürümler gibi, yattın mütemâdî!

Mâdem ki didinmez, edemez, uğraşamazsın;

İksîr-i bekâ içsen, emîn ol, yaşamazsın.

Mevcûd ise bir hakk-ı hayat ortada, şâyed,

Mutlak değil elbette, vazîfeyle mukayyed.

Takyîd-i İlâhî ki: Bilâ-kayd ona münkâd,

Kalbinde cihanlar darabân eyliyen eb´âd.

Lâ-kayd olamazdın, biraz insâfın olaydı,

Duydukça bütün sîne-i hilkatten o kaydı.



"Allah´a dayandım!" diye sen çıkma yataktan...

Ma´nâ yı tevekkül bu mudur? Hey gidi nâdan!

Ecdâdını, zannetme, asırlarca uyurdu;

Nerden bulacaktın o zaman eldeki yurdu ?

Üç kıt´ada, yer yer, kanayan izleri şâhid:

Dinlenmedi birgün o büyük nesl-i mücâhid.

Âlemde "tevekkül" demek olsaydı "atâlet´;

Mîrâs-ı diyânetle yaşar mıydı bu millet ?

Çoktan kürenin meş´al-i tevhîdi sönerdi;

Kur´an duramaz, nezd-i İlâhîye dönerdi.



"Dünya koşuyor" söz mü ? Berâber koşacaktın;

Heyhât, bütün azmi sen arkanda bıraktın !

Mâdem ki uyandın o medîd uykularından,

Bir parçacık olsun, hadi, hiç yoksa, kımıldan.

Ensendekiler "leş" diye çiğner seni sonra;

Ba´sin de kalır ta gelecek nefha-i Sûr´a !

Çiğner ya, tabî´î, ne düşünsün de bıraksın ?

Bir parça kımıldan, diyorum, mahvolacaksın !

Dünya koşuyorken yolun sütünde yatılmaz;

Davranmıyacak kimse bu meydana atılmaz.

Müstakbeli bul, sen de koşanlarla bir ol da.

Maziyi, fakat yıkmaya kalkma bu yolda.

Ahlafa döner; korkarım, eslafa hücumu:

Mazisi yıkık milletin atisi olur mu ?



Ey yolcu, uyan ! Yoksa çıkarsın ki sabaha:

Bir kupkuru çöl var; ne ışık var, ne de vaha !


Safahat