Hz. HATİCE

[EVVAB_İNSAN]

HÜZÜN YILI

ALLAH RESULÜ ile HZ. HATİCE’NİN evlilikleri üzerinden yıllar geçti. Ve nihayet yaratılış kanunlarının, HZ. HATİCE Annemizin bu âlemi terk etmesine ilişkin kısmı hükmünü icra etti. Hicretten kısa bir süre önce, putperestlerin ALLAH RESULÜ’NE ve MÜSLÜMANLARA eza ve kötülüklerinin en hızlı zamanında emsalsiz eş hayata gözlerini yumdu. Dost, koruyucu, eş, dert ortağı, ilk İMAN ortağı, sırdaş… Ve daha nice güzel niteliklerin sahibesi HZ. HATİCE, göçmüştü…

ALLAH RESULÜ üzgün, boynu bükük, kederli. HZ. HATİCE’NİN küçük kızı HZ. FATIM, RESÜL babasının dizlerine kapanıp ağlayarak şöyle diyordu: “Annem nerede, annem nerede?..” Muazzez baba, gözlerinden yaşlar süzülürken cevap veriyordu: “ANNEN CENNETTE YAVRUM.” Büyük tarihçi İbn İshak, ALLAH RESULÜ’NÜN Hz. HATİCE’NİN ölümüyle duçar olduğu kederi ifade ederken şu cümleyi kullanmaktan geri kalmamıştır: “HATİCE, kendisine sığınılan ve kendisiyle teselli bulunan sadık VEZİRE idi.” (İİ, 329; Yakubi, 2/35)

Müşrik sürülerin, insafsız saldırıları karşısında ALLAH RESULÜ’NÜN eşsiz yardımcısını kaybetmekle düştüğü acının yoğunluğu çok büyüktü. Büyük oluşlar, büyük çilelerin ardından gelir… Esrarlı bir kâinat kanunu halinde ULU YARATICI, en büyük ıstırapları en büyük doğuşların sancısı kılmıştır. İnsanlık tarihinin en büyük olaylarından biri olan Büyük Hicret de böyle bir destanlık sancıyla doğmuştur.

Bunun içindir ki, Hicret’ten önceki günlerde Mekke müşriklerinin, sahabilere ve onların önderi HZ. MUHAMMED’E reva gördükleri kötülükler, zirve noktasına ulaşmıştır. HZ. HATİCE Anamızın vefatı bu “zirveye ulaşmanın bir belirtisi idi. Bu belirtiye, aradan 35 gün gibi kısa bir süre geçmeden RESULULLAH’ sadık koruyucusu EBU TALİB’IN ölümü eklendi… Bu iki ölüm, ALLAH RESULÜ ve sahabiler üzerinde öylesine büyük bir etki yaptı ki bu yıla “HÜZÜN” yılı adını verdiler.

HZ. HATİCE bir Ramazan günü vefat etti ve Hacûn mezarlığına sırlandı ve ALLAH RESULÜ onun için şöyle buyurdu: “HATİCE’YE, içinde yorgunluk ve gürültünün bulunmadığı, inciden bir CENNET köşkü müjdelemekle emrolundum.” (İbn Hişâm, 1/393–394)

ERDEMLER SAHİBİ

İSLAM RESULÜ’NÜN veya ashabın hayatından bahseden hiçbir eser bulunmaz ki, içinde, “HZ. HATİCE’NİN FAZİLETLERİNE İLİŞKİN” bir bölüm taşımasın. Bunda hayret edilecek bir şey yok. Bu, bir HAKKIN yerine getirilmesinden başka nedir ki?... Biz, Hamîdullah’la birlikte şunu söyleyebileceğiz: “HZ. HATİCE’NİN hizmeti öylesine büyüktür ki, şayet o olmayacak olsaydı, daha evvel gelen birçok RESÜL misalinde de görüldüğü gibi, HZ. MUHAMMED büyük bir başarı sağlayamadan göçüp gidebilirdi…” (Hamîdullah, 1/181)

Kısaca, HZ. RESULSÜZ bir İSLAM düşünülmediği gibi, HZ. HATİCESİZ de bir ELÇİ düşünülemez. HZ. ÂİŞE’NİN şu beyanı, bu gerçeğe bir örnektir: “CENABI RESUL evden her çıkışında mutlaka HZ. HATİCE’Yİ anardı…” HZ. ÂİŞE şunu da eklemekten çekinmiyor: “RESULULLAH, HATİCE’Yİ o kadar çok anardı ki, ALLAH RESULU’NIN hanımlarının hiçbirini HATİCE kadar kıskanmazdım. Ve ALLAH RESULÜ, benimle evliliğini HATİCE’NİN ölümünden üç yıl sonra ancak gerçekleştirdi…”

Aynı Âişe, bir yemek sofrasında Hz. Peygamber’in, “Hatîce bana bunu şöyle yapmamı tavsiye etmişti.” demesi üzerine, hiddetle sofradan kalktı ve sinirli bir sesle Allah Resûlü’ne şöyle cevap verdi: “Varsa-yoksa Hatîce. Yeryüzünde bu kadından başka kimse yok mu?..” Bunun üzerine çok öfkelenen Resûl bir süre Âişe ile konuşmayacak ve Hatîce Ana’ya dil uzatılmasını affetmeyeceğini ortaya koyacaktır.

Fakat ne var ki Âişe’nin kadınlık hisleri yine coşacak ve bir başka gün, Hatîce’nin yine hürmetle anılması üzerine Allah Resûlü’nün yüzüne karşı şu şekilde haykırabilecektir: “Dünyada bu kocakarıdan başka kimse yok mudur? Allah sana, ondan daha hayırlı bir hanım nasip etmedi mi?” Hz. Peygamber, bu sözden alnının damarları kabaracak, tüyleri dikenleşecek kadar öfkelenerek şöyle cevap vermiştir: “Hayır, Allah’a yemin ederim ki bana Hatîce’den daha hayırlı bir hanım verilmiş değildir.

Ey Âişe, senin kabilen beni yalanladığı zaman o beni tasdik etti, senin kabilen beni horladığı zaman o bana dostluk kucağını açıp destek oldu. Ve Allah ondan bana, hiçbir hanımdan nasip olmayan evlat nimeti ihsan etti.” Bu sözler üzerine, Hz. Âişe, şöyle demek zorunda kaldı: “Bundan sonra hislerimi artık içimde tutacağım. Artık Hatîce’yi çirkin bir sözle anmayacağım.” (İbn İshak, 331-332; Buharî, fedaailü Hâtice)

(ASRISAADET’İN BÜYÜK KADINLARI” PROF. DR. YAŞAR NURİ ÖZTÜRK)

[merdem]

Büyük bir saygi ve sevgi ile okumamak, anmamak mümkünmü bu muhtesem kisiligi. Paylasim icin cok tesekkür ederim degerli kardesim. Yazandan da yayinlayandan da Allah razi olsun.