Kuran'da ruhun tanımı: Adem, melek, cin, iblis, şeytan

[ozkanates]

dost1 Nickli Üyeden Alıntı

72Şüphesiz Biz, emaneti [bütünlüğü, kusursuzluğu, mükemmelliği] göklerin, yerin ve dağların üzerine yaydık, yaygınlaştırdık da, onlar, onu taşımaya/gizlemeye, tanımaz hale getirme, gözden düşürmeye yanaşmadılar, bütünlüğün, kusursuzluğun, mükemmelliğin alıp götürülmesinden, tanınmaz hale getirilmesin korktular. Ve onu insan taşıdı/ gizledi, tanınmaz hale getirdi, gözden düşürdü [ona ihanet etti]. Şüphesiz insan, çok yanlış davranan; kendi zararlarına iş yapan ve çok cahildir.

Bu âyette tüm insanlığa, haber cümlesi ile çok önemli bir uyarı yapılmaktadır: Allah; yeri, gökleri ve dağları bir düzen, bir nizam ve intizam içinde yaratmış; onlar da bu düzenlerini bozamamışlardır. Evrendeki düzeni, çok câhil ve zâlim olduğundan insan bozmuştur.

Bu yorumunuzu da, "adem/insan" ikiliğini "bilgili/cahil insan" ikiliğine tevil etmek adına, kendi yorumlarınızdan uzaklaşma olarak görüyorum.

Belirttiniz ki, yaratım bir anda değil, milyar yıllarda. O halde mükemmellik de bir anda olan bir yaratım değil, milyarlarca yıl alan bir süreç. Tekamül, daha iyiye, daha güzele, daha karmaşığa giden uzun bir yürüyüş. İnsan yaratıldığında taşınacak/gizlenecek/tanınmaz hale getirilecek/gözden düşürülecek/ihanet edilecek/bozacak bir mükemmellik zaten oluşmamıştı ve halen de oluşmamıştır (milyar yıllar devam ediyor).

"Ruh"dan "bilgili insan"a tevil, ayetin söylemediklerini ayete ekleme ile olmuş. Ayette gizleme/tanınmaz hale getirme/gözden düşürme/ihanet etme/bozma türünden hiç bir kelime yok. Çünkü olay bu değil. Gökler, yer, dağ, melekler "mükemmelliğin yaygınlaşmasına = tekamüle" katılmıyorlar, hepsi bu. Aynı ayette söylendiği gibi. Onlar hep yaratıldıkları şekilde kalıyorlar. Mükemmelliğin yaygınlaşmasına adem katılıyor. O, Allah'ın isim ve sıfatlarına sahip Allah'dan bir ruh olarak, edilgen/insiyatifsiz bir nesne/robot/melek olarak değil, değişim/gelişim/mükemmelleşmenin öznesi olarak tekamülde.

Eğer gelişiyorsa, mükemmelleşiyorsa, o halde ilk yaratıldığı an, onun en az gelişmiş, en az mükemmel hali olacaktır. "Çünkü o çok zalimdir, çok cahildir" işte bu ilk yaratım halinin, tekamül sürecinin sonraki her bir haline izafen durumudur. Nitekim madde alemindeki tekamül, zalim ve cahil halden, gönül ve akıl sahipliğine (= şeylerin az halinden çok haline) bir yolculuk olduğundan, bu yolculuğun nihai son haline izafen bizlerin (halen madde alemdekilerin) halen zalim ve cahil olmamız da geçerli. Bu yüzden son cümlede zaman kipi, geçmiş zamandan (yaratış anından) geniş zamana çevriliyor.